PSI World

-Coś nie tak, Sneasel?

-Nie przejmuj się... Ale ty jesteś słodka, zwłaszcza jak się rumienisz. - przytulam ją
Sprawdzam co z pokemonami.

Przygotowuję wielkie ognisko i ucztę.

Ze swojego odtwarzacza puszczam muzykę, jakoś to słychać. Tańczymy wszyscy razem wokół ogniska niby Indianie. Ganiamy się aż się nie zmęczymy. Wtedy siadamy przy dogasającym ognisku i opowiadamy sobie straszne historie. Pokemony tulą się do nas, ale i tak za chwilę znów się śmieją gdy Aggron kładzie się na Jeff ze strachu.
W końcu idziemy spać wszyscy razem zbici w jedną masę.

Gdy tylko nastaje świt budzę wszystkich śniadaniem.
-Jeff? Może wykorzystamy okazję i potrenujemy trochę?

-Nie musisz trenować Vulpix, nie będę cie zmuszać. A wy? Sneasel, Buizel, Kabuto, Pichu?

Sneasel i Buizel stanęli na przeciw siebie. Obaj chytrze uśmiechnięci i pewni siebie. Poruszali się z wielką gracją i szybkością. Pazury Senasela cięły lecz były odbijane przez bloki, zaś natarcia Buizela były zwyczajnie zwinnie unikane. Nie działa się im krzywda.

Kabuto zaś pomagała Pichu. Wykorzystywała swoją naturalną odporność i obronę by maluch nauczył się kontrolować przepływ elektryczności. Przyjmowała na siebie jego ataki a ten z każdą chwilą radził sobie coraz lepiej. Kabuto zaś wykazywała dużo większą pewność siebie niż na początku przygody.

Sam również pomagam moim pokemonom. Gdy zbliża się pora robię nam obiad.
-Wszyscy cali? Nikt nie nabił sobie guza? - doglądam ich