PSI World

Fioletowa aura otacza pokemona, słyszysz ciche chrupnięcia. Smok od niechcenia rozwarł pręty i pomógł wydostać się reszcie. Wszystkie pokemony Jeffu wilkiem patrzyły na nerdzika. Aggron zbliżył się i uderzył pięścią w otwarta dłoń, warknął basowo i przeciągle.

-Ty ją znasz? spytał chłopak -Powiedz mi, jakim cudem ona może zrozumieć mowę pokemonów? Przebadali ją pod każdym kontem, sama też nie chciała nic powiedzieć... Przynajmniej na ten temat...

Wychodzicie na korytarz. Nagle drzwi otwierają się z impetem. Nerdzik wyrywa Ci się i ściska Ci pewien punkt na szyi. Upadasz na kolana a on Cię tak trzyma. -Co tu się wyrabia? Kto to? -To... On przyszedł po tę dziewczynę...
-No proszę, jednak umiesz coś zrobić dobrze... A jak pokemony?
-Wciąż są w transie. nieco głos mu drży ale naukowiec tego nie wychwytuje.
-Dobrze. pójdziesz synek po dobroci czy mam Ci w tym pomóc?

prowadzi Cię do pomieszczenia gdzie była Jeffu. Kiedy wchodzisz do sali, uderza Cię okropny odór. Widzisz Jeff klęczącą na podłodze, właśnie skończyła wymiotować, naukowcy tłoczą się przy stole, na którym coś jest. Kiedy Cię zauważają rozstępują się nieco i widzisz potwornie zmutowaną hybrydę Buziela z jakimś szlamem. Wydaje bardzo żałosne dźwięki ale wydaje się być świadom wszystkiego i bardzo cierpieć, podobnie jak Jeffu, która właśnie podniosła wzrok i spojrzała w twoją stronę. Oczy ma napuchnięte i mokre od łez, a jej twarz wyraża ogromny ból, bezsilność i smutek.

Łzy ponownie popłynęły jej po policzkach i przytaknęła, po czym spojrzała na potwora na blacie. -Przepraszam... wyszeptała tak cicho, ze ledwo kto ją słyszał.
-Nic nie zakończycie, moi drodzy. do sali wszedł elegancki jegomość w blond włosach zaczesanych i przylizanych na żel.
-Ach! Wreszcie postępy! jego twarz rozpromieniła się na widok pokraki na stole.

Odwrócił się leniwie w twoją stronę. -A to Ci dopiero paskudna hybryda... A nie to tylko jakiś gówniarz. Kolejny miłośnik pokemonów? No tak ciągnie swój do swego. obdarzył Jeff paskudnym uśmiechem.

-Wilku tak? potężne uderzenie posyła cię na glebę, masz mroczki przed oczami. -A więc milcz psie. wycedził przez zaciśnięte zęby. Był kurewsko silny, aż za silny jak an człowieka. -A co do manier... Możesz mnie nazywać Serafiel. zwrócił się do przerażonej Jeffu, była już wyraźnie na granicy swoich sił. -Możesz być z siebie dumna! Uczynisz świat lepszym miejscem.