PSI World

-Proszę, nie zbliżaj się. Czuję to co przeszłaś... Aż żołądek mi wykręca.
Stwory krążą wokół was czekając na okazję.
-Długo nie wytrzymam. Zginiemy.
Mgła nieco słabnie i nie sięga aż tak daleko. Dziewczyna wpada w dławiący szloch. Klęka i chowa twarz w dłoniach.

Biegniesz po schodach... Ciąży ci to wszystko na plecach.
-Stój! - słyszysz - Zginiemy!
Widzisz ścianę przed sobą, jakby ktoś zawalił wyjście kamieniami. Stajesz automatycznie, a dziewczynka natychmiast roztacza wokół was dziwną mgłę
-Jak chcesz nas przemieścić to powiedz! Jeszcze chwilę pociągnę zanim będę musiała odpocząć.
Wyrywa ci się upadając na ziemię z bolesnym jękiem.
Wiesz, że ma rację... Nawet twój nielogiczny umysł to wie. Jeśli nie możesz wykorzystać swego umysłu... Kieruj się zwierzęcym instynktem.

-A co ja mam zrobić? Nie potrafię zabijać! Jest tu gdzieś jakieś miejsce, gdzie możemy się schować? Gdzieś gdzie nie ma cienia.
Zawał na schodach znika odsłaniając je nienaruszone. Widzisz, że dziewczyna jest wyraźnie zmęczona i słania się na nogach. Kawałkiem udartego materiału ociera twarz rozcierając smugi. Dzielnie się trzyma, oceniasz. Czujesz jej strach.
Jednak chęć życia nie pozwala ci jej skrzywdzić, a nawet może skłania by współpracować?

Po takiej szarży obie jesteście zmęczone... Zbyt zmęczone. Mała słania się na nogach i siada ciężko pod jedną ze ścian.
-Zgubione... Czarna śmierć... Cicha jak cień... I biel...
Wysoki płomień niemal was parzy. Jednak ma swoje wady - rzuca spore cienie w całym pomieszczeniu. Z jednego takiego wyskakuje pantera i leci wprost na ciebie. Zaskoczona nie jesteś w stanie zrobić porządnego uniku. Ostre pazury zatapiają się w twym ramieniu, krew tryska. Cień zaś ląduje zręcznie i obraca się ku tobie szykując się do następnego skoku.
-Biel... Tak straszna... Tak smutna... Ratunek... Czas... Potrzebny... Ale jego brak... - mamrocze dziewczynka
Cień rzuca się na ciebie z kłami.

Następny stwór wyskakujący z kolejnej szczeliny otwartej w cieniu rzuca ci się na plecy próbując przebić przez łuski.
-Biel... Dzierżąca czerń najgłębszą... Świat zniszczy lub zbawi...
Z rzucasz panterę z siebie wprost w ogień, a ta zajmuję się nim wydając przy tym straszny odgłos... Aż boli głowa.
-A kto spojrzy w jego duszę... Zginie... Z żalu... Który dźwiga...
Cień wyskakuję w noc przez okno, lecz kolejnym dwom udaje się dostać do pomieszczenia. Zachodzą cie z dwóch stron, jedna rzuca się na ciebie skacząc. Druga biegnie nisko szponami tnąc po nogach.
-I jego Upadły Anioł... I jego zmora... Wróg... Zawsze będą przy nim... Zmagając się w walce o nas... Psioników...

Pantery zręcznie wymijają się i wykonują sprawny zwrot w twoim kierunku... I znów rzucają się na ciebie. Za plecami masz tą małą... A stwory biegną na wprost ciebie.

Skorupa chroni twoje plecy i małą... Ale nie chroni twoich nóg. Masz bardzo poranione łydki. Stwory starają się jakoś przebić przez pancerz i dobrać do mięsa.
Coś ze świstem przelatuje przez pomieszczenie i napór lżeje jakby ktoś zrzucił z ciebie jednego z nich...

Cudem udaje ci się trafić stwora i zrzucić go z siebie. Widzisz, że mała jest nieprzytomna. Cień skamle i stara się ogarnąć po ciosie, za parę chwil znów rzuci się na was.