PSI World

Przez ułamek sekundy Bruno stał próbując zrozumieć, co się dzieje i czym TO jest...

Odruchowo wyciągnął dłoń w górę wzywając pospiesznie Alcies Acius, po czym machnął nim w stronę ziemi, póki przeciwnik był daleko - zdał się na swoją szybkość.
W chwili na ziemi pojawiła się pulsująca ścieżka niebieskiej energii, z której natychmiast wyrosła droga wypełniona lodowymi kolcami.
(- Bruno właśnie użył umiejętności zamiany wody zawartej w gruncie w lód)

Ściana z lodu była dość gruba, metr po metrze w zastraszającym tempie z ziemi wylatywały ostre, lodowe stalagmity tworzące jednocześnie formę ataku i barierę. Bruno wiedział, że postać ta musi być niematerialna, albo też jest czymś w rodzaju hologramu, bądź też dziwną manifestacją energii, która będzie mogła z łatwością przeniknąć przez barierę lodową, dlatego zaraz po zamachu mieczem spiął wszystkie mięśnie i przygotował się do ewentualnego odskoku...

Tak, to zdecydowanie nietypowe, że coś, w czymś nie wyczuwam wody, może być materią... - tylko tyle wydedukował, czas go gonił nieubłaganie...

Bruno był wojownikiem bezlitosnym i ostrożnym. Spoglądając w górę jednocześnie wystawił dłoń w tył, powodując eksplozje lodowej ściany (na "wszelki wypadek", gdyby cień uwięziony w barierze jeszcze... miał możliwość ruchu.

Drobinki wysadzonej bariery przypominały igły, ostre sople i okruchy lodu - nie były duże, ale było ich wiele, dodatkowo były ostre - nim przeciwnicy na niego runęli, zacisnął pięść wyrzucając w powietrze energię, która automatycznie nadała kolcom szybki ruch rotacyjny w okół niego samego - był to kolejny rodzaj ofensywnej bariery. Przeciwnicy byli w powietrzu, miał więc niemal całkowitą pewność, że o ile pozostaną tak mało bystrzy, jak ich kompan, to nadzieją się na wir lodowych ostrzy...

Jednak pozostawał przezorny, zacisnął dłoń na rękojeści, będąc gotowym na ewentualne blokowanie ciosu...

Ostatnio edytowany przez BrunonBane (Fri-11-10 18:16:22)

Bruno poczuł przeszywający ból w plecach, zacisnął zęby i jedyną myślą, jaka przesmyknęła mu się przez głowę brzmiała "Czy oni się NIGDY nie kończą?!"...
Jego gruby kubrak ochronił go przed krytycznymi ranami, ale czuł wyraźne, że szpon (czy cokolwiek to było) dotarł do jego ciała

Natychmiast swoją wolą skierował jeszcze unoszące się w powietrzu resztki igieł za siebie, jednocześnie wykonując obrót połączony z odskokiem w tył, nie pozwalając na zadanie drugiego ciosu. Wiedział, że mizerne resztki igieł mogą co najwyżej poturbować stwora, więc jeszcze w momencie obrotu wyrzucił miecz z wielkim pędem w stronę wcześniejszego stwora, układ energii w mieczu nadawał mu szybko wirujący tor ruchu. Starał się zachowywać trzeźwość umysłu, mimo że nie był osobą specjalnie odporną na ból...

Wiedział też, że zasoby jego energii nie są nieskończone - był świadom tego, że jeśli zaatakowały go cztery takie stwory, gdzieś w pobliżu mógł się kryć jeszcze jeden, jednak rana na plecach i stosunkowo silny ból nie pozwolił mu się zbyt skupić.

Z zapartym tchem, zaciśniętymi kłami i szeroko otwartymi oczami obserwował, czy wyrzucony niczym bumerang miecz zdoła dosięgnąć stwora "omamionego" przez taniec lodowych igieł...

Ostatnio edytowany przez BrunonBane (Fri-11-10 18:40:03)

Bruno był leniwą osobą, gdyby nie doskwierający głód, pewnie by leżał bez końca, odczuwając przyjemny dreszcz regenerowanych sił.

Wstał leniwie jeszcze czując ranę... nie była strasznie głęboka, ale niemiłosiernie piekła i przeszywała jego ciało bólem...
Sięgnął bez większego zastanowienia po środki konsumpcyjne starannie ustawione na stole i przeszedł do "śniadania", jedząc dopóki nie poczuł się nasycony...
Usiadł, przemyślał całą sytuację, na spokojnie przemyślał wszystko to, co zaszło ostatniej nocy. Nie czuł już chaosu, jego umysł był spokojny...
Poniekąd był z siebie dumny, widząc, że talent zawarty w piętnie, którym został obdarzony, jest w stanie uratować go od opresji...
Jednak Bruno jest też osobą, która się wybitnie szybko nudzi, mimo iż jest leniwy... po parunastu (parudziesięciu?) minutach obserwowania wnętrza pokoju i krajobrazu za oknem wstał powoli, uchylił drzwi do pokoju mocno zaciekawiony tym, komu ma podziękować pokornie za taką uprzejmość...

Powoli wysunął głowę za drzwi i z niepewnością w swoim niskim głosie zawołał :

Przepraszam... czy ktoś tu jest?

Heh... pan raczy wybaczyć moją nieobecność - z niezręczną miną, już nieco śmielej rozchylił drzwi... jednak jego mina spoważniała momentalnie, gdy staruszek przywołał obraz "TEGO" czegoś.
Mhmmm... właśnie w tym miejscu rodzi się wiele pytań... ale po kolei - czym sobie zasłużyłem, że mnie pan tak ugościł i jak się mogę panu odwdzięczyć?... a po chwili zawahania dodał jeszcze I czy mógłby mi pan wytłumaczyć całe... zajście? Pierwszy raz mi się to zdarzyło...

W międzyczasie oczekując odpowiedzi wędrował oczami po całym pokoju, starając się wydedukować jak najwięcej na temat tajemniczego staruszka i jego pochodzenia... Zapewne jest alchemikiem... i posiada wiedzę, która z pewnością mi się przyda... - powiedział sobie w myślach

Oczywiście - skinął głową w akcie potwierdzenia i usunął się staruszkowi z drogi, puszczając go pierwszego...
Chwilę po tym wszedł za nim, rozgościł się siadając przy niewielkim stole na niewielkim krześle.

To bardzo miłe z pana strony, choć tak altruistyczne podejście wiąże się z wieloma ryzykami. Ale nie o tym... - Bruno przerwał sam sobie, zanim na dobre zaczął - Jestem Brunon Bane, pochodzę ze wschodu, konkretniej z Rosji, z przeciętnej, niczym nie wyróżniającej się rodziny, którą nijak nie mogę się posłużyć do chwalenia swojego nazwiska. I opowiem Ci, panie Ansu, o moim darze, choć wiem, że nie dobiorę słów tak, żeby to w pełni okazałości opisać, a nie chcę, żeby to zabrzmiało jak "noszenie" się z tym darem...

Posiadam go od niedawna, choć nie do końca jestem pewien skąd... zdaje mi się, że otrzymałem go przez sen... albo miałem go już dawniej, a przez sen został jedynie aktywowany w jakiś sposób, nie jestem pewien. Ofiarował mi go byt, którego egzystencji nie jestem w stanie do końca pojąć, a już na pewno nie opisać - choć możliwe, że była to tylko moja wizja, bo nie wiem czy w to wierzyć... Czuję się jak ktoś na miarę Wybranego.

Odkrywałem swoje zdolności stopniowo i cierpliwie, często za sprawą przypadku, jeszcze częściej za sprawą treningu i nauki. Czuję, że są one piętnem mojej duszy, o ile coś takiego rzeczywiście we mnie istnieje...
To jest zew, który czekał na obudzenie... czuję, że jest ciągle śpiący i czuję, że jego potencjał sięga znacznie wyżej niż to, co dotychczas doświadczyłem. Tułam się szukając treningu, szukając czegoś, co wskaże mi drogę rozwoju, co pozwoli mi nabrać sił...

Ja... - w tym momencie poczuł, że nieco się zagalopował i przesadził. Przepraszam. To zapewne głupio brzmi, kiedy to tak barwnie staram się opisać... To jest stan umysłu, dar od Bogów, którym muszę się zaopiekować...

Wie pan może, panie Ansu, gdzie mógłbym się udać w poszukiwaniu... treningu? - dodał speszony na sam koniec, po czym nieco ostudził swoje uniesienie i cierpliwie czekał na odpowiedź...

Ostatnio edytowany przez BrunonBane (Fri-11-10 20:16:45)

Przepowiednia? Przecież przepowiednie nie istnieją, nie ma niego takiego jak los, dopóki... z resztą, to kwestia ideologii...
Wstrzymał się i zrozumiał, że powinien być wdzięczny staruszkowi za wiedzę, którą mu przekazuje.
Nie sądzę też, aby we mnie była druga osoba... wyraźnie czuję, że mam pełną, nieskrępowaną kontrolę nad swoją mocą. Bądź tylko mi się wydaje, że tak czuję...

A napić się napiję - bardzo chętnie, choć rad bym był, gdybyś mi powiedział, czym mnie częstujesz... - Bruno szedł w myśl zasady "ostrożności nigdy za wiele", a przynajmniej chciał w ewentualności wiedzieć, jaka trucizna może go zabić...

Jedyne medyczne zastosowanie mojej umiejętności to zamrożenie sobie krwawiącej rany...
A i często bywa tak, że najprostsze sztuczki w połączeniu z umiejętnością własną mają bardzo przydatne zastosowanie...
Więc czego mógłby mnie pan nauczyć, panie Ansu?

Ciekawiło go również kim tak naprawdę jest staruszek, skąd tyle wie i czego więcej może się od niego dowiedzieć... ale wiedział, że jeśli już - to dowie się tego w swoim czasie, bądź pozostanie w błogiej niewiedzy...