PSI World

Zastygam w bezruchu, koszyk z ziołami wyślizguje mi się z rąk i z szelestem upada na leśną ściółkę. Cofam się o krok, gdy dociera do mnie, że jakieś dziwne stwory zamordowały moją babcię. A kiedy zaczęły kierować się w moją stronę, opadłam z przerażeniem na kolana. Grzecznie pożegnałam się z życiem, wykonując znak krzyża. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy na polanę wpadł niesamowicie wyglądający mężczyzna uzbrojony w najprawdziwszy miecz półtoraręczny, który do tej pory widywałam tylko na ilustracjach w książkach. Pytanie tylko czy zamierza mi pomóc, czy jednak ma w planach mnie zabić...

Wpatrywałam się w niego szeroko otwartymi oczami, gdy odcinał potworom głowy. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie głosu, jednakże pytanie zadane mi przez niego w MYŚLACH było jak kubeł zimnej wody.
     - Dios mío - zalamentowałam, a z mojego gardła wydobył się dodatkowo szloch, kiedy spojrzałam kolejno na mężczyznę, dwa patykowate stwory i moją martwą babcię. Chyba straciłam na parę minut przytomność.

Podrywam się do pozycji siedzącej i patrzę na niego z przerażeniem, ponieważ przypomina mi się zajście, jakie przed chwilą miało miejsce. Wbrew logice wzrokiem poszukuję babci, a gdy jej nie znajduję, wybucham płaczem.
   Kiedy kątem oka zauważam ruch, odsuwam się jak najdalej od niego.
     - Kim jesteś? - pytam między jednym spazmatycznym oddechem a drugim.

Patrzę na przybysza z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Znaczy, właściwie to wyraz ten był tępy, ponieważ wszystkie myśli pouciekały mi z głowy. Wstałam chwiejnie z kanapy i wolno do niego podeszłam z wyciągniętą przed siebie ręką. Klęknęłam przed nim i drżącymi palcami przejechałam po zimnej stali claymore'a. Było to dziwne uczucie - jeszcze niedawno jego ostrze przecinało ciała tych potworów z lasu. Dostałam gęsiej skórki, jednakże miecz zbyt mnie zafascynował, bym teraz odwróciła głowę.

Mimo powagi tej zdecydowanie przerażające sytuacji, wybuchnęłam śmiechem. Trzymając się mocno za brzuch, zatoczyłam się do tyłu, po czym nagle się opanowałam. Przechyliłam głowę i spojrzałam na niego jak pięciolatka ciekawa świata.
     ~ W takim razie naucz mnie - oznajmiłam, tym razem w myślach, zupełnie jak on. Jestem pewna, że nawet jeśli sama nie potrafię w ten sposób przesyłać informacji, on i tak umie czytać w moim umyśle.

Czułam się niesamowicie głupio i niezręcznie, wykonując to wszystko, o co tylko prosił. Co tu mówić, moja kondycja nie była idealna i podczas lekcji mocno się o tym przekonałam. Ciało mnie bolało i z trudem chwytałam oddech, jednak nie chciałam pokazać jak mi ciężko. Ta nauka...to było coś, czego dotąd nie znałam - uczył mnie walki i mimo że było to takie destrukcyjne, uspokajało mnie. Zapominałam powoli o cierpieniu, jakiego zaznałam dzisiejszego dnia, zupełnie jakby wydarzyło się to w poprzednim życiu.
   Pod wieczór nawet niezręczne uczucie całkowicie zniknęło, o czym szczerze powiedziałam mojemu nauczycielowi:
     ~ Wiesz? Już mi lepiej i to jest naprawdę dziwne, prawda? Do tej pory nigdy nie robiłam niczego w tym stylu, Bóg jeden wie, jak bardzo cały czas się boję kogoś uderzyć, a Ty nagle wpadłeś w moje życie i uczysz mnie, jak się bronić. Co będzie następnym razem? Pokażesz mi, jak skutecznie zabić?
   Nie mówiłam tego w złej wierze, po prostu przekazałam mu moje odczucia.
   W pewnej chwili uświadomiłam sobie coś à propos ostatniego zdania.
     ~ Twoje miecze robią naprawdę wielkie wrażenie, jednak ja nie mam niczego w tym stylu. Jak mogę walczyć, skoro nie mam czym? A nawet gdybym była w stanie posiadania podobnych ostrzy, zamknęliby mnie za kratkami. ~ Zrobiłam marsową minę. ~ Jakie ja bzdury gadam. Po co mi takie coś?
   Właściwie już sama nie wiedziałam, co mam myśleć.

Przez całą drogę do domu dotykałam końcówki metalowego szpikulca, wystającej z moich włosów. Zerknęłam ostrożnie na Nikitycza i zastanowiłam się, czy aby na pewno dobrze zrobiłam, zapraszając go do siebie. Wydawał się człowiekiem honoru i choć babcia zawsze mnie ostrzegała przed mężczyznami, miałam nadzieję, że nie pożałuję swojej decyzji.
     - Kim pan tak właściwie jest? - zadałam pytanie, zupełnie nieświadomie przechodząc na per "pan". - Skąd? I jakim cudem?
   Nurtowało mnie to, naprawdę. Ja nie mogę! To uwierało mnie niczym kamyk w bucie.
     - Jak długo tu będziesz? Masz zamiar wrócić tam, skąd jesteś? - I znów mówiłam mu na "ty", jakbym nie mogła się zdecydować jaki nadać charakter naszej znajomości.
   Nie mogłam na niego spojrzeć, bo trochę się tego obawiałam. W sumie był pierwszym człowiekiem, z którym mogłabym się zaprzyjaźnić. I może nawet powiedzieć o moim darze? Do tej pory jeszcze nikt o tym nie słyszał, nawet babcia.