Wstaję, a jakże, pierwszy...
Doprowadzam się do stanu w jakim można wyjść do ludzi.
Schodzę by zdobyć coś do jedzenia... Jedyny rozsądny sposób budzenia Jeff.
-Eh...

Masz do pokonania pole minowe z pokemonów. Leża i wiszą dosłownie wszędzie.

Cóż... Liczę, że nic nie odgryzie mi głowy... No i moja zwinność powinna się tu przydać.
Pochodzę z chędożonych gór! To przy skakaniu po skałach to drobnostka.

Jakimś sposobem udaje Ci się dotrzeć do kuchni zrobić śniadanie. Teraz z tacą pełną jedzenia i herbaty musisz wrócić tą samą drogą do Jeff.

-Bogowie... Pomóżcie.
Modlę się w duchy i ruszam ostrożnie.

Niestety nadeptujesz jednemu niechcący na ogon. Krzyk budzi pozostałe pokemony i powstaje niezły harmider. Pokemony dziczeją i wariują istne Pandemonium. -Spokój! Wszystkie zamierają w bez ruchu i spoglądają na szczyt schodów prowadzących na piętro. Stała tam rozczochrana Jeffu z przymkniętymi i zaspanymi oczami. -Siad! wszystkie jak jeden mąż wykonują komendę. -Spać! kładą się i udają, ze śpią. Jeffu jak gdyby nigdy nic wraca do łóżka.

Kładę tacę na stolik obok łóżka.
-Jeff... Śniadanie.

Jeffu gardłowo warczy i zakrywa się kołdrą.

-Wstawaj kochanie... Bo się spóźnimy do profesora.

Syczy i drapie powietrze jak kot, wysuwając z pod kołdry tylko rękę, którą po skończonym odstraszaniu chowa z powrotem.

-Kotek... Bo cie wodą potraktuję! Ja ci tu ulubiony serek przynoszę a ty co? - śmieję się i zrywam z niej kołdrę

Jeffu czepia się kołdry ja rzep :v -W nosie mam serek! Spać...

-Dobra... To ja cie wlokę w takim stanie do samego profesora.
Ciągnę ją za kołdrę aż na ziemię.

Puściła kołdrę i wlazła pod pościel na łóżku. -Chcesz to idź sam...

-A ja ci radzę iść... Bo mam newsa, który przyprawi cie o opad szczęki.

Odpowiada Ci cisza... I ciche chrapanie.

Idę do łazienki, nabieram wody w dłonie i wylewam jej na głowę.
-Nie marchewką to kijem.

Jeffu wije się i krzyczy po czym wyskakuje z łóżka i jeży się jak kot, niemal dosłownie. -Świnia!

-Też cie kocham... Jak mówiłem - tobie też lepiej iść. Dowiesz się czegoś.

Jeffu wielce obrażona i wkurzona ogarnia się do wyjścia, kiedy już ma zacząć się przebierać doznaje olśnienia. -No tak! Jestem genialna! Dragonite!

-Co? Jaki Dragonite?

-Zabierze nas do profesora w pięć minut! Mogę spać dalej! zanim pokapowałeś o co chodzi leżała już wtulona w Arcanine'a i prawie zasypiała.

-To mu to chociaż powiedz! Jeff... Ja nie wiem gdzie jest i jak wygląda.

-Ja wiem... Daj mi jeszcze te godzinkę...

-Na wszystkie świętości...
Odpuszczam... Przyjdę za godzinę. W tym czasie porozglądam się po okolicy, nie będę nikogo specjalnie budził.

Nie musisz większość pokemonów już nie śpi i zajmuje się swoimi sprawami. Niektóre trenują, inne zajmują się ogrodem, część bawi się w jeziorze i na plaży.

Jeśli jakieś pokemony są w miarę przyjazne podchodzę i przyglądam im się.
Wyciągam notesik, notuję i szkicuję.

Nie są agresywne, nieco nieufne i niepewne ale nie mają złych zamiarów. Po wyznaczonym przez Jeffu czasie wytacza się z domku ziewając i przeciągając się.

-Gratuluję... Aż dziw, że wstałaś. Ale cóż... Przynajmniej mam pół tony notatek i szkicy.

-I aż dziewięć minut... Jeffu kieruje się w stronę jeziora, widzisz że trzyma pokeflet w ręce.

Idę za nią zobaczyć magię...

Jeffu zaczyna grać na flecie, po okolicy rozległy się kojące dźwięki. Nagle z jeziora coś powoli się wynurza. Widzisz pięknego, błękitnego smoka, z dość dużym brzuchem, parą skrzydeł z białą błoną i przyjacielskim pyszczkiem. jest prawie trzy razy większy od Ciebie. Podlatuje do was i staje na pomoście, który zatrzeszczał groźnie. Jeffu uściskała pokemona i wskoczyła mu na plecy. -A ty co? Specjalne zaproszenie? Nie chcesz się chyba spóźnić? I jaki to news masz dla mnie?

-Nie nie chcę... - wdrapuję się - Wszystko w swoim czasie... On nie jest tylko dla ciebie, więc musisz poczekać.

-Słodziaczku ty mój, zabierzesz nas do profesora? Jeffu głaszcze smoka po głowie. On mruczy i odlatuje. Niecałe pięć minut i jesteście prawie na miejscu. Smok zostawia was na polanie o krok od laboratorium. Jeffu mu dziękuje a pokemon znika. -Dowiem się w końcu o co Ci chodzi?

-Chodź i nie marudź... - ciągnę Jeff do profesora - Dzień dobry.

Profesor wita was, nerdzik również i jest bardzo zaskoczony.

-Świetnie się składa, że jesteś. Lepiej odłóż wszystko i przygotujcie sobie coś do siedzenia... Może ja was sobie przedstawię... Jeff, poznaj swojego kuzyna.

Jeffu patrzy na Ciebie jak na idiotę i unosi brew, nerdzik podobnie i do tego rozdziawia gębę. Profesor natomiast w spokoju sączy herbatkę.

-Wybaczcie, że wam tego wcześniej nie powiedziałem... W jednej rozmowie z twoim ojcem... On mówił o ojcu Jeff. Powiedział, że są braćmi.

Pod Jeffu ugięły się nogi i upadła na ziemię a nerdzik osunął się na ścianę.

-A mówiłem znaleźć coś do siedzenia... - wzdycham

-On.. On był... Ale on... Jeffu drżała, jej oczy zaszkliły się.

Przytula Jeff, jeśli mnie nie odepchnie. Nic nie mówię, po prostu jestem.

Jeffu rozpłakała się i wróciła wspomnieniami do tamtych wydarzeń. Nerdzik tez podchodzi i klęka obok niej. -Ja... Wybacz proszę... Nie mailem pojęcia...

-Przynajmniej nie jesteście sami... Macie rodzinę i to blisko...

-Gdzie jest mój ojciec? zapytała, starała się żeby głos nie drżał ale jej nie wyszło.

-Nie wiem... On też tego nie wie... Chyba, że nie mówił... A ty coś wiesz? - pytam nerdzika

Kręci przecząco głową. -On jest moim wujem... Moją rodziną...? Dobre sobie...! Jeffu zaczyna chichotać -Kurwa jakiś pieprzony żart!

-Rodziny się nie wybiera... Każdy ma swoją wolę...

-Pieprzony skurwiel... Jak to możliwe? Mój ojciec kochał pokemony, on ich nienawidził! Jeffu wstała energicznie i zachwiała się.

Pomagam jej utrzymać równowagę.
-Eh... Co ja mam ci powiedzieć?

-Że to był jakiś chory żart. warknęła w twoją stronę.

-Chory żart od losu... Za to kuzyn lepszy ci się trafił. Z tego się ciesz...

Popatrzyła na zakłopotanego nerdzika. Odetchnęła głęboko. -Wiem... I chociaż za to dziękuję losowi. przeniosła spojrzenie na Ciebie -Nie masz pojęcia co ten człowiek mi zrobił, do czego zmuszał i co robił z pokemonami. Mam nadzieję, że sczeźnie na dnie piekła! wzburzona wyszła na dwór.

-A ty jak się trzymasz chłopie? - patrzę na nerdzika - Chyba się nawet nie przedstawiłeś...

-Rafał... Mi się chyba trafiło lepiej niż jej co? Taki wujek... Pozazdrościć.... nerdzik też się trzęsie.

-Oj ludzie... Idę zobaczyć co z nią. Profesorze? Jemu chyba przyda się herbata na uspokojenie, najlepiej chyba z prądem.
Idę za Jeff.

Jesteś więcej niż zaskoczony kiedy widzisz jak siedzi z odpalonym papierosem pod drzewem i zaciąga się głęboko.

-Eto... Od kiedy palisz? I skąd to masz?

-Zaczęłam palić dość wcześnie... Niedawno po zniknięciu ojca... Przestałam jakieś pięć lat temu, ten był ostatni. Wiesz, nie sztuka nie palić jak nie masz... była zamyślona i niezbyt obecna.

Siadam obok niej. Czekam... Gdyby milczała zbyt długo pytam.
-Co robimy?

-Idź do laboratorium. Tobie się przyda liznąć nieco wiedzy...

-Dobra... Przyjdź jak uporasz się z myślami.
Wracam do budynku.
-Profesorze? Jeff mnie przysyła... Mam liznąć wiedzy jak powiedziała, a pomóc zawsze chętnie...

-No to choć za mną, ty też Rafałku. prowadzi wan na tyłu laboratorium gdzie jest cała masa pokemonów. Tobie wręcz wiadro z akcesoriami do czyszczenia i drugie do pielęgnaci, nerdzik dostaje dłuuugaśną listę i długopis. -Robicie rzeczy z listy i odhaczacie. Jak skończycie to wróćcie do mnie.

-Co mamy pierwsze? - głośno przełykam ślinę

-Chyba potrzebuję lepszych okularów... Czy tu jest napisane dojenie Miltanków...? zaiste, tak jest tam napisane.

-A co cie w tym przeraża? Miltanki to pokemony krowy, tak?

-A jak Ci się samiec trafi? Dopóki nie pociągniesz za cyc... Wymię... Nie wiesz, a jak się pomylisz to już za późno... głośno przełyka ślinę.

-Jakoś rozpoznasz... Nie ma tu dojarek czasem?

-Lepiej doić ręcznie, mniej stresu dla pokemona i więcej mleka. Samce też mają wymiona... Tyle że nie płynie z nich mleko, ale są równie wrażliwe.

-Chodźmy do tych Miltanków... Powinny być przyzwyczajone do dojenia. Same podejdą albo je zawołamy... Powinny się oddzielić.

No więc kombinujecie sobie wiaderka i idziecie doić. -To jak je zawołasz? niezbyt reagują kiedy podchodzicie.

-Witam... Profesor nas przysyła, więc proszę wszystkie panie do nas.

Ładnie się ustawiają, jednak po chwili czujesz jak ziemia drży i widzisz jak podchodzi do was wielki, wyższy od ciebie o półtorej głowy Miltank i nie wygląda na dziewczynkę... Ani na zadowolonego z waszej obecności.

-Proszę się nie przepychać... Nie powodować zamieszania. Spokojnie proszę...

Wygląda na to że jego kopyto i twoja dupa miały umówione spotkanie... Lecisz ładny kawałek do tyłu. Nerdzik wycofał się powoli i podchodzi do Ciebie. -Żyjesz?

-Żyję... - podchodzę do Miltanka, tym razem gotów i ze Sneaselem u boku - Kolego. Nie rób problemów, my tu swoją robotę robimy.

Prycha na Ciebie pogardliwie i każe się wynosić.

-Uspokój się... Bo będę musiał cie spacyfikować. Rafał bierz się za dojenie. Sneasel uważaj na niego.

Ponownie was atakuje, jest wyraźnie wkurzony.

-Sneasel! Lodowy atak! Rafał leć do psora...

Pokemon się nieco cofa jednak atak nie robi na nim większego wrażenia, Sneasel dostaje kopytem prosto w pyszczek i leci majestatycznie niczym pegaz...

-Sneasel! Całyś?
Przywołuję Buizela i Vulpix.

Miltank jest cholernie silny, jednak w końcu przybywa kawaleria w postaci Jeffu. -Co to się dzieje?

-Ten Miltank chyba myśli, że kradniemy mu stado...

Jeffu podchodzi do niego, stoi pewnie i nieugięta, podobnie jak Miltank. Po chwili jednak pokemon zaczyna drżeć, po kilku minutach pęka i zaczyna coś muczeć i wskazywać na was. Jeffu słucha z uwagą i podchodzi do was. -Ano miałeś rację. Uznał Cię za zagrożenia dla swojego stada, jesteś obcym samcem alpha. Chyba już to kiedyś przerabialiśmy? Teraz nie powinien sprawiać problemów.

-Eh... Jeszcze sporo przede mną. Dzięki Jeff... Chodź Rafał.
Bierzemy się do roboty...

-Jakby co to wołajcie mnie, profesor miał jakąś pilną sprawę do załatwienia więc go zastępuję. Jakoś dziwnie dużo trenerów się na kociło prze ostatnie piętnaście minut... odchodzi do budynku. Miltanki dają się w spokoju wydoić, macie kilka sporych baniek mleka. -Teraz mamy spacer z Growlithe'ami.

-No to chodź... Ty połowę i ja połowę. Jakieś smycze czy idziemy tak?

-Powinny być w szopie. Odstawmy od razu to mleko. pokemony nie są agresywne ale są szczeniakami, ciężko nad nimi zapanować. Każdy z was trzyma na smyczach po dziesięć, strasznie ciągną, każde w inną stronę.

-Spokój maluchy. Razem idziemy! - staram się je jakoś ogarnąć. - Pobiegamy?

Dwa razy nie strzeba im powtarzać, biegacie długo, aż psiaki nie męczą się i nie wracacie, nerdzik ledwo zipie.

-Wybacz chłopie... Chociaż pobiegać się akurat przyda. Co dalej?

-Złapać oddech... odpoczywacie chwilę i bierzecie się za pielęgnację Gloom'ów. -Tylko ich nie wystrasz ani nie uciesz za bardzo inaczej oboje pożałujemy...

-Zapamiętam. - podchodzę więc do wszystkiego spokojnie i ostrożnie - Może poopowiadasz mi o pokemonach, którymi się zajmujemy? Na przykład co takiego strasznego w Gloom'am? Patrząc po wyglądzie to jakiś typ trujący...

-Chyba śmierdzący... Nic nie cuchnie gorzej niż wydzielona Glooma. W taki sposób odstraszają wrogów. Są typem trawiasto trującym.

-Co nie zmienia faktu, że może coś zrobić... Co jeszcze mamy jak skończymy ich pielęgnację?

-Cała resztę listy... To dopiero początek. wzdycha. Uporanie się z listą zajmuje wam  kilka godzin, kończycie w okolicach obiadu.

-Eh... No to co? - wzdycham - Ja bym coś zjadł... Nie wiem jak ty. Macie tu kuchnię?

-Ta jasne, ale ja gotować nie potrafię... prowadzi Cię do części mieszkalnej laboratorium.

-Ze spokojem... Ja umiem. Co mam wam upichcić?
Zakasam rękawy i myję ręce.

-Mi w sumie wszystko jedno, Jeffu chyba jest bardzo zajęta. Nie mam pojęcia co może lubić...

-Jej gust akurat znam dobrze... - śmieje się - Dobra, ja się tu wszystkim zajmę. Psor wrócił? Może on ma na coś ochotę?

-Pójdę sprawdzić. Znika i wraca po dłuższej chwili. -Nie, wciąż go niema, co gorsza laboratorium pęka w szwach!

-Co? Nie no... Czekaj.
Lecimy do laboratorium.

Ludziów jak mrówków. Pełno młodych i bardziej doświadczonych trenerów lgnie do Jeffu jak muchy do miodu.

-Jeff? Pomóc ci jakoś?

Może i by Cię usłyszała gdyby nie tłum ludzi i ogólno panujący zgiełk, typowy dla zbiegowiska bydła. Jeffu stara się jakoś to ogarnąć ale wyraźniej jest tym wszystkim przytłoczona.

-Chodź Raf... Twoje stanowisko może się nam przydać.
Wykorzystując to, że jest tutejszym pracownikiem przepychamy się przez tłum.
Jeśli ktoś ma jakieś ale powołuję się na Rafała i pilną sprawę.

Jeffu właśnie udziela wykładu jak być dobrym trenerem, nie zauważa was.

Wyciągam notesik i piszę "Wyciągnąć cie stąd?".
-Jeff? Wybacz, że przeszkadzam w wykładzie. Ważna wiadomość. - rzucam i wręczam jej kartkę

-O nie! Wybaczcie proszę. Pilna sprawa! Do zobaczenia. I pamiętajcie pokemony to przyjaciele a nie narzędzia. Jeffu rzuca pośpiesznie, a kiedy znajduje się juz w bezpiecznym miejscu osuwa się na kolana i wzdycha głęboko. -Jak jeszcze raz mi toś powie, że sława jest super to dostanie ode mnie w zęby...

-Odsapnij sobie... Ja się w końcu za obiad wezmę. Dobrze ci to zrobi...

Jeffu dopada kranu jakby nie piła od kilku dni. Siada na stołku i z niecierpliwością czeka na jedzenie :v -A jak wam minął dzień?

-Równie pracowicie co tobie... Zajęliśmy się wszystkimi pokemonami.

-No to nieźle. Trochę pewnie mieliście roboty?

-Ano... Jak myślisz Raf? Co było najgorsze?

-Chyba te Growlithy... Nie mam kondycji, nigdy nie ćwiczyłem...

-Codzienne biegi z nimi to zmienią...
Podaje im talerze z obiadem.
-Smaczengo.

Jeffu wręcz rzuca się na jedzenie jak wygłodniały wilk, wy nawet nie zjedliście połowy a ona kończyła już drugą dokładkę.

-Apetyt dopisuje... Jak zawsze. - śmieję się - Co jeszcze robimy?

-Ja padam na twarz. Jeffu ziewa i przeciąga się. -Jestem wykończona. Że też byłam taka głupia i rozpowiedziałam chyba wszystkim w Kanto o moich zdolnościach...

-Serio? Rozpowiedziałaś to?

-Byłam młoda i głupia, nie sądziła że tak to się rozniesie...

-Eh... No cóż. Jak chcesz to możemy wrócić do ciebie i się polenić. Ja tam chętnie poobserwuje pokemony. Notatki i szkice... A ty sobie zrobisz drzemkę.

-Chciała bym ale nie mogę... Dopóki profesor nie wróci. Nerdzik sobie sam nie poradzi.

-No cóż... No to poczekamy sobie. Coś na zabicie czasu?

-Kulka w łeb. Musze tam wracać...

-Współczuję... Jakoś możemy pomóc z nimi?

-Robić za ochroniarzy i ogarnąć tłum. Wiecie kolejki, spokój i te sprawy.

-Rafał... Skombinuj mi jaką plakietkę z laboratorium. Wiesz, profesjonalizm i te sprawy... I możemy iść. Może jeszcze butelkę wody?
Jak tylko wchodzimy do sali głośno informuję wszystkich by ustawili się w kolejce i w miarę możliwości odsunęli od Jeff. Pilnuję by podchodzi w miarę pojedynczo. Ogarniam i organizuję ich.

Jeffu jest Ci niezmiernie wdzięczna. Dzięki twojej organizacji spotkanie fanoskie przechodzi w miarę gładko, nie licząc kilku idiotów którzy odważyli się ją pocałować...

Ci najzwyczajniej w świecie są wywlekani i wyrzucani. Już po pierwszym przypadku głośno informuję, że kolejni całujący moją dziewczynę źle skończą.

tłum się nieco przerzedził a Jeffu spaliła buraka.

Cóż... Czekam aż pochód się skończy. Uważnie obserwuję... Lepiej dmuchać na zimne. W razie potrzeby niech Raf jej przyniesie wody czy coś.

Jakoś się toczy aż do wieczora, a profesora ni ma. Ludzie się rozchodzą.

-Raf... Możesz się jakoś skontaktować z psorem? Martwię się...

-Próbowałem ale nie odpowiada. Może coś mu wypadła?
-Chyba dysk w kręgosłupie... mruknęła zmęczona i rozdrażniona Jeffu. -Trudno, najwyżej zostaniemy na noc tutaj. wychodzi na zewnątrz i przywołuje jakiegos dzikiego poke ptaka, coś do niego szepcze a ten jej potakuje i odlatuje.

-Co? Poprosiłaś o zwiad?

-Tsa. Jeszcze gdzieś w rowie lezy czy coś... Dobra ja padam na twarz, wy też się lepiej kimnijcie, jutro będziecie mieli więcej roboty, ja z resztą też...

-No to chodźmy...

Jeffu zasypia jak kłoda. Nie kłamała, faktycznie jest dużo więcej do zrobienia. Ryhdon i Alakazam pełnia rolę ochroniarzy Jeffu, inne jej poki zabawiają dzieci i młodszych. Znowu schodzi wam prawie cały dzień.

-To już nie jest zabawne... Gdzie ten profesor? Jakieś wieści?

-Można to tak nazwać ale dla niego chyba nie najlepsze...

-Bogowie... No mów.

-Zrobił sobie dwu tygodniowe wakacje! Jeffu wściekła wcisnęła Ci lis który przysłał pokemonem pocztowym. Jednak coś z tego dupka zostało...

-Jak wróci to nie chcę być w pobliżu... Szykuje się ładna masakra. Co robimy?

-A mamy jakieś wyjście? Musimy to kwitnąc przez dwa tygodnie! Chociaż najchętniej bym rozniosła ten grajdołek, szkoda mi tylko pokemonów! Jeffu chyba miała inne plany związane z powrotem w rodzinne strony.

To je rozwalmy... Cześć na wolność, część do ciebie... - wzdycham

-Do mnie i na wolność to to samo... Nie ma rady musimy to kisnąć. Przez bite dwa. Tygodnie!

-Chcesz to możesz gdzieś wyjść... My z Rafem coś uradzimy. Aby czasem wpadnij nam pomóc. A co do tego jak definiować... Chodziło mi o rozlezienie się pokemonów po całej okolicy. Jak myślisz? Jeśli taka dzika wuchta połączy się z drugą dziką wuchtą i będą siedzieć w jednym miejscu... Brak pożywienia w okolicy, zachwianie ekosystemu, brak miejsca...

-To też. Kłusownicy, odstrzał, choroby, pokemony właziły by do miast... Najchętniej bym wyszła na te dwa chędożone tygodnie... Mam dość ludzi, odzwyczaiłam się.

-A nie możesz powiedzieć, że nie chcesz udzielać wywiadów? Udawać, że cie nie ma?

-Mam szansę zmieniać ludzi na lepsze. Tu w Kanto jestem żywą legendą ponieważ... Z kilku powodów... zmieszała się i odwróciła wzrok.

-Śmiało, mów. Chętnie się dowiem czegoś więcej o tobie.

-Nie ważne... Ludzie nie znają prawdziwej historii... Jak zwykle przyjął najgorsze szambo na siebie... I tak skończył... Jeffu zmarkotniała a oczy jej się zaszkliły. -On nie był złym człowiekiem...

-Ważne, że ty znasz prawdę. - przytulam ją - Będziesz chciała to mi opowiesz.

-Może kiedyś. A co do prawdy... Wolała bym jednak oficjalną wersję... Jeffu kładzie się spać.

Cóż więc... Też się kładę.

I tak wam mijają dni i tygodnie... Aż profesor nie wraca. Jeffu jeszcze nie wie, bo siedzi z fanami w budynku. -Czołem! Jak wam leci? Ma na sobie hawajską koszulę w kwiaty i słomkowy kapelusz oraz walizkę.

-Raczysz waćpan z nas dworować... Na pana miejscu nie pokazywałbym się na oczy tylko uciekał w najbardziej niedostępne tereny.

-Czemu niby? nie czekał długo na odpowiedz Jeffu go dorwała, powlaiła i zaczłęa dusić.
-Ty dupku! Nic się nie zmieniłeś!

-Dla tego... Tylko go nie zabij Jeff... - siedzę spokojnie i podziwiam

Przewraca go na brzuch i zakłada dźwignie. -Ważne sprawy, tak? Pilna sprawa, co!?

-Raf... Jak myślisz? Jak długo wytrzyma?

-Sądząc po kolorze twarzy, jeżeli jej nie powstrzymamy pójdzie do wiezienia za zabójstwo. zbiera się tłum gapiów.

-Zajmij się gapiami.
Podchodzę do Jeff i chwytam ją.
-Spokojnie Jeff... Jak go teraz udusisz to nawet ci nie odpowie...

Długo się z jią szarpiesz ale w końcu odpuszcza, profesor ledwo żyje. -Nic... Się... Nie... Zmieniła... wykrztusza z siebie z głupkowatym uśmieszkiem, po czym pada i traci przytomność.

-Ja go zawlokę do pokoju a ty ochłoń może...

Wolisz odizolować Jeffu od profesora i dla bezpieczeństwa siedzisz z nim. W końcu otwiera oczy.

-Witamy wśród żywych...

-Wiem... Powinienem był uprzedzić... Ale to nie tak jak wygląda. Umiesz dochować tajemnicy?

-To zależy... No mów pan...

-Chodzi o to, że znalazłem... pewnie mi nie uwierzysz ale swego rodzaju kult, jakąś prymitywną kulturę pokemon i do tego bardzo agresywną. Ledwo uszedłem z życiem.

-W to akurat uwierzę... Niech zgadnę. Hipnoza, trans, zezwierzęcenie czy raczej spokemonienie... Dzieciaki z maskami pokemonów... I inne takie?

Pobladł jak ściana. -Tak... Skąd wiesz?

-Bo nie tylko wspomniany przez pana Ash podróżował i miał przygody.

-Ale gdzie ich widzieliście? Co robili?

Opisuję mu oględnie przygodę z tajemniczym i masakrycznym kultem...

Teraz kolorem skóry zawstydził nawet śnieg na Koronnym Szczycie. -Nie dobrze bardzo niedobrze... wstał energicznie i zaczłą przewalać tony papierów na biurko. -Wiesz dlaczego prosiłem Cię o dyskrecję?

-Nie... Ale za chwilę mnie pan uświadomi. A przy okazji - proszę się skontaktować z tą osobą. - tu podaję kontakt do pani psor od ksiąg - Niech pan powie, że ja polecam... I niech pan zapyta o księgi. Mogę mieć jakieś powiązanie. Uwaga... Jest cholernie specyficzna.

Większość profesorów jest specyficzna... A co do tajemnicy, chodzi o Jeffu. Od razu by się rzuciła na pomoc pokemonom, a z tego co udało mi się zaobserwować w ich kulturze była by kimś na kształt bogini. Człowiek znający mowę pokemonów i komunikujący się z nimi. Musisz za wszelką cenę trzymać ją jak najdalej od nich. Rozumiesz?

-Nie... Nie uznali jej za boginię. Chcieli ją złożyć w ofierze. Dlatego trzeba ją trzymać z dala.

-Raczej chcieli ją uwolnić od cielesnej formy. Częsta praktyka ludów pierwotnych. Ale to wciąż tylko spekulacje, nie wiemy o nich za wiele.

-A obawiam się, że możemy potrzebować wszelkiej wiedzy. Rozumiem, że postara się pan zdobyć więcej informacji?

-Jestem już stary i mam lumbago, poza tym Jeffu chyba poprzestawiała mi kilka kręgów i kości w ciele... Ty byś nie zechciał może ich trochę po szpiegować? Na przykład pod pretekstem dołączenia do nich czy coś?

-Jak się nadarzy okazja... Raczej myślałem coby pan poszperał w księgach, wyciągnął od tamtej psorki co już przetłumaczyła...

-Lepiej dowiadywać się u źródeł. A pro po starych rzeczy i tajemnic, mam dla was inne zadanie.

-Śmiało... Czekałem na coś ciekawszego niż dojenie miltanków.

-Mówisz masz! Tajemnicza świątynia na drugim końcu Kanto!

-O! Bardzo proszę... Zapowiada się ciekawie. Jakaś mapa? Wskazówki?

-Tej kopalni odkrywkowej jaką zrobili archeolodzy nie sposób nie zauważyć... Jeffu będzie wiedziała, zna Kanto lepiej niż własną kieszeń.

-No okej... Czegoś konkretnego tam szukamy?

-Kto wie co skrywa ta świątynia, wygląda na starą.

-Odkrywcze... Dobra, wyciągnę tam Jeff.

-Ale spokojnie nie pali się. Odpocznijcie sobie trochę w jej samotni, zasłużyliście. I powiem Ci coś jeszcze, jak uda wam się znaleźć coś ciekawego w świątyni to dostaniecie z Jeffu takie oto cudeńka. pokazuje Ci najnowszą wersję pokedexa, o której rozmawialiście w wcześniej.

-Umie pan zachęcać... Dobra... Idę po Jeff i znikamy.
Ruszam do Jeff.

Ludzie przestają ją traktować jak źródło wiedzy a raczej jak celebrytę, choć jak na twój gust, toi bardziej jak atrakcję turystyczną.

-Proszę o uwagę! - wołam do tłumu, podnoszę ręce i czekam aż skupią na mnie uwagę, najwyżej podnoszę głos - Jeff jako autorytet została poproszona o pomoc przez lokalnych badaczy. Zmuszony zatem jestem odeskortować ją na miejsce wykopalisk i przeprosić wszystkich. Dziękujemy, koniec wywiadów na dziś.

Słychać bardzo głośne i zbiorowe westchniecie dezaprobaty i niezadowolenia. Ludzie się rozeszli a Jeffu z ulga wróciła do domu. Była znacznie mniej pokemonów niż zapamiętałeś.

-Jeff? Czy mi się zdaje czy coś nam mieszkańców ubyło?

-Norma. Dzikie pokemony przychodzą po pomoc, później się odwdzięczają, pomagając w ogródku czy przy pielęgnacji innych pokemonów, a kiedy chcę odchodzą w swoją drogę.

-Fajny system... Wybacz, już myślałem że coś się stało. A ten uroczy czarny smok jest twój czy tylko przejazdem?

-Mówisz o Charmander? Nie jest moja, po prostu chciała zostać. Każdy mój pokemon moze odejść w dowolnej chwili, jak Alex. czasmi znika na długo ale zawsze wraca. Ale ta biedulka została skrzywdzona przez swoich i wykluczona ze stada, przez kolor. Tak jak Skorupi.

-Ow... Czyli ona jest niezwykła. Szkoda mi jej... A tak przy okazji - nie żartowałem z tymi wykopaliskami, wiesz? Odpocznijmy trochę i lecimy...

-Serio? No proszę... A co do Shiny chyba już Ci tłumaczyłam to co nie?

-Tłumaczyłaś... Wiem, że Skorupi, Pichu i Buizel są Shiny...

-Zapomniałeś o Cranidosie, ale tak. Choć Pichu aż tak się nie wyróżnia. pogłaskała pokemona po główce. Po chwili hasał sobie z kilkoma Pikachu.

-No tak... - miziam wszystko w zasięgu co chce dać się pomiziać - Jakieś propozycje zanim wyruszymy?

-Odespać... Jeffu miała podkrążone oczy. -I mam coś jeszcze do załatwienia. nieco zmarkotniała i poszła w stronę jeziora, dalej brzegiem.

-Iść z tobą? - pytam nim się oddali

Mruknęła coś w odpowiedzi.

Idę więc za nią...

Jeffu idzie dość długo i zbiera po drodze kwiaty. Dochodzi do niewielkiego klifu, zachód słońca nad jeziorem jest wspaniały i malowniczy. Układa kwiaty pod starym, wiekowym drzewem i cicho szlocha. Coś mówi, jakby do siebie, jesteś za daleko żeby usłyszeć.

Skradam się bliżej coby usłyszeć co mówi.

-... Jak zwykle, co? Jak zwykle zostawiasz mnie samą... Bez wskazówek... Wyskoczyłeś jak Filip z konopi i co Ci z tego przyszło, staruszku? Dlaczego ty mnie nigdy nie chciałeś słuchać...

Czekam i słucham, jeśli zacznie się zwijać wracam się do jej chatki i wychodzę jej na przeciw.

-Cóż, żegnaj Giowani... odwraca się i wraca do domku.

-Hej Jeff... Co taka marudna idziesz? - zagaduję pod domkiem

-A nie nic... Musiałam się coś załatwić... I jak Ci się podoba mój mały skrawek Raju? stara się ukryć smutek i fakt, że płakała.

Przytulam ją.
-Jeff... Zrozumiem jeśli nie chcesz o czymś mówić...

-Spytałam jak Ci się podoba mój mały Raj?

-Jak już mówiłem... Jest niesamowity.

-Ciesze się, że Ci się tu podoba. Masz ochotę popływać?

-Z chęcią!

Jeffu rozbiera się i wskakuje do wody z dużym rozpryskiem. Do zabawy dołącza Mały.

Sam również się rozbieram i wskakuję do wody.

Gyarados robi ze swojego ciała zjeżdżalnie i trampolinę do skakania. Jesteś zaskoczony, tak delikatnością tak wielkiego pokemona.

-Opowiesz mi historię Gyarados'a? Skąd on się tu wziął?

-Cóż, to jeden z moich pierwszych pokemonów. Kiedy Alex się zatruła jakimś chwastem, zabrałam ją do PC. Kiedy ona się kurowała ja poszłam na mały spacer. W parku jakaś banda dzieciaków kopała biednego Magikarpia. Oczywiście zjechałam ich na czym świat stoi, chociaż byłam  młodsza od nich. Oddali mi go, twierdząc że ojciec jednego z nich skłamał, twierdząc że da synowi Gyaradosa. Wzięłam biednego Małego, wyleczyłam i zaczęłam trenować go. Nauczył się wodnej armatki i wykorzystywać swój ogon i twarde łuski. Kiedy pierwszy raz spotkałam Zespół R, wyśmiali go, Mały się wkurzył i ewoluował w Gyaradosa. Potem był już a duży na podróże, więc został w tym stawie.

-To chyba uczy by nie lekceważyć przeciwnika... Gratuluję samozaparcia, Mały.

-To właśnie dzięki Małemu, zwrócił na mnie większą uwagę... mruknęła pod nosem, ledwo ja słyszysz.

-Kto taki?

-Nie nikt... I tak byś nie zrozumiał. już chciałeś coś powiedzieć ale Jeffu ochlapała Cię wodą i zaśmiała się.

-O! Ty...
Chlapię ją.

Do zabawy dołącza się Mały, który jednym machnięciem ogona tworzy gigantyczną falę i lądujecie na brzegu, Jeffu niemal krztusi się ze śmiechu, Gyarados porykuje radośnie.

Przytulam Jeff.
-No... Przednia zabawa. - śmieję się

Z wody wychodzi kilka poke żółwi i przygląda się wam jak się przytulacie. Jeden ciekawski podchodzi do was i gapi się na Ciebie.

-Może się ubierzemy? - pytam nieśmiało

-No w sumie by można, chłodno się robi. ubieracie się i idziecie do domu.

-Eh... Kiedy chcesz wyruszyć? - miziam co mogę

Miziasz dużego, brązowego szczurka, po chwili zwala się na Ciebie wielka fioletowa kula, prykająca gazami. -Jak odpocznę... Zapomniałam jak ludzie potrafią być męczący.

-Zawszę mogę robić za twojego bodyguard'a. - śmieje się i patam kulę

-Tylko uważaj, Koffingi mają dość wybuchowe charaktery... zaśmiała się. -Ale są rzeczy przed którymi mnie mój ulubiony bodyguard nie ochroni.

-Jakie na przykład?

-Głupota i bezczelność...

-Porządny kopniak może skutecznie trzymać to na dystans...

-Ehh... Te kwestię pozostawię tobie do rozwiązania. Ja się kładę spać, jak chcesz możesz jeszcze posiedzieć. dała Ci całusa w policzek i poszła an górę.

-Zrobię co w mojej mocy...
Też ją całuję i ruszam rozejrzeć się po chatce i pomiziać pokemony.

Poków nie jest aż tak dużo, widać przynajmniej całkiem ładne drewniane panele :v niektóre z nich też się szykują do snu. Twoje poki bardzo się z nimi polubiły.

Rozglądam się za czarnym smoczkiem.

Gra w łapki z Buzielem.

-Hej. Widzę, że się dogadujecie. Nie przeszkadzajcie sobie... - głaszczę je - Jak tam?

Skuliła się nieco, wygląda na zakłopotaną. Robi paluszki jak Hinata :v

-Jesteś urocza. - uśmiecham się ciepło - A może... Wyruszysz z nami? Zobaczysz kawałek świata... No i codziennie będziesz mogła bawić się z Buizelem, jeśli będzie chciał. A i ja i reszta też chętnie dotrzymamy ci towarzystwa.

Zaczęła coś nerwowo mamrotać, a jej czarna skóra na pyszczku nieco się zaróżowiła. Nie wyglądała jak standardowy Charmaner, nawet ty to wiesz. Była czarna z czerwonym brzuszkiem i błękitnym płomieniem na ogonku, oczka miała bardzo bystre, pod kolor płomienia.

-Nie będę cie zmuszał do niczego... To jak? Chętna? Taki wyjątkowy pokemon jak ty zawsze znajdzie trenera, który będzie chciał cie w swojej drużynie.

Płomyk na ogonie przybrał na sile, coś wymamrotała i uciekła ze złonczonyymi paluszkami. Buizel podchirywał się. Domyślasz się, że potrzebuje czasu...

-No cóż... Buizel, chłopie... Dbaj o nową przyjaciółkę. - śmieję się

Pokazuje Ci kciuk w górę i podreptał za Charmander.

Idę zobaczyć co z innymi moimi pokemonami.

Pichu i Armadillo śpią, Vulpix wtula się w Ninetailsa, Sneasel flirtuje z jakimś poke ptakiem.

Nie przeszkadzam więc przyjacielowi, jestem blisko w razie potrzeby.
Podchodzę w miarę blisko, ale tak by ich nie peszyć. Ledwo zauważalnym ruchem daję znać Sneasel'owi, że jestem z nim.
-Dajesz chłopie! - myślę sobie i trzymam kciuki

Sneasel przełyka ślinę i kontynuuje dzieła. Rozmawiają sobie, ptak się śmieje i wygląda na zadowolonego. W pewnym momencie położyła mu skrzydło na ramię coś powiedziała i usiadła na swoją grzędę. Sneasel padł na kolana, nad główką miał czarną gęsta chmurę z której padał na niego deszcz i obrósł grzybkami :v spojrzał na Ciebie a na pyszczku miał wypisane "friendzone"

Podchodzę i klepię go po ramieniu.
-Eh... Chłopie. Nie myślałeś czasem poszukać sobie dziewczyny bardziej pasującej? Może jakaś bliżej tobie będzie w stanie zrozumieć urok i zamiary? Jakiś inny Sneasel.

Macha od niechcenia łapka i kładzie się spać.

Sam więc też kładę się spać.

Gasisz więc za sobą światła i idziesz schodami na górę. W tych ciemnościach widzisz dobrze, aż za dobrze jak na człowieka. Nagle dostajesz potężnego ataku migreny, słyszysz biały szum, nogi się pod tobą uginają, twoje ciało płonie żywym ogniem, zbiera Ci się na wymioty.

Czołgam się w stronę łazienki. Ściskam gardło i żołądek jak bardzo mogę by nie zwymiotować. Jeśli uda mi się tam dotrzeć otwieram porcelanowy tron, tak na w razie "W".
Staram się oddychać głęboko by się uspokoić, chcę też przemyć twarz. A najlepiej zanurzyć się w zimnej wodzie...

Kilka suchych torsji kończy się siarczystym pawiem. Podciągasz się do zlewu i przemywasz twarz, kiedy spoglądasz w lustro zamierasz w bez ruchu, twoje oczy odbijają słabe światło księżyca, padające na ciebie przez okno, świecą się jak u psa. Co więcej za sobą dostrzegasz jakąś postać...

Przyglądam się chwilę postaci po czym odwracam się by spojrzeć owej osobie w twarz. Odruchowo kładę dłoń na rękojeści noża.

Nie widzisz wiele, postać jest twojej postury, ma czerwone oczy i kpiący uśmieszek na twarzy. Odwracasz się, jednak za tobą nie ma nikogo.

Kątem oka spoglądam ponownie w lustro, ale cały czas obserwuję wszystko wokół.
-Halucynacje... Migrena... Co do jasnej! Menopauzę mam? - uśmiecham się boleśnie

Widzisz w lustrze jak jakiś cień przesuwa się w stronę drzwi, jednak tylko w lustrze. Nagle światło się zapala, padasz na ziemię i słyszysz głośny krzyk.

W chwili, w której słyszę krzyk podskakuję i majestatycznym łukiem wpadam do wanny niczym żołnierz w okopy spieprzający przed granatem. A może bardziej wygląda to na wystraszonego kocura?

-Czy Ciebie pojebało do reszty!? Co ty, bierzesz prysznic w środku nocy!? Jeffu drze się niemiłosiernie, chyba ją wystraszyłeś...

-Właściwie to rzygam... Jak jebany kot... Zgaś światło, proszę! Mam migrenę...

Jeffu gasi światło i podchodzi do Ciebie. -Co się stało? obejmuje Cię ramieniem.

-Zwykła migrena... Miałaś kiedyś? Albo chociaż kaca?

-Żeby tylko raz... Czekaj no chwilę. przykłada Ci dłoń do czoła, robi wielkie oczy, zatyka odpływ i puszcza lodowatą wodę, wprost na Ciebie.

-Jeff! Kochanie moje! Czy ciebie pochędożyło? Co ty robisz?

-Cicho! Masz wysoką gorączkę! jesteś gorętszy niż Slugma! Siedzisz i się nie ruszasz. Jeffu wybiega z łazienki, po chwili przychodzi Snasel, dotrzymuje Ci towarzystwa aż do czasu kiedy Jeffu nie wraca z lekarzem. Nie było jej jakąś godzinę.

-Dziękuję Sneasel... Dziękuję kochanie. Kładź się już... Pewnie jesteś zmęczona. Oddaję się w pana ręce doktorze.

-Sam pan słyszy zaczyna bredzić.
-Co się stało chłopcze?
Lekarz zaczyna Cie badać.

-Atak migreny, wymioty... Przyszła gorączka. I nie, nie bredzę.

-Tak bez niczego? Co i kiedy ostatnio jadłeś?
Przeprowadza z tobą standardowy wywiad.
-Cóż tutaj za wiele nie powiem. Trzeba go zabrać do szpitala.

Patrzę z przerażeniem na Jeff.
-To konieczne? Może ziółka i odpoczynek wystarczą?

-Cóż dostał pan nagłego ataku bardzo silnej migreny i wymioty... Tak to konieczne.
Jeffu pomaga Ci się ogarnąć i wychodzicie z domu. Widzisz dużego pokemona ze skrzydłami, wygląda jak smok w goglach. Jeffu pomaga Ci się wspiąć na jego grzbiet i pokemon zabiera Cię do najbliższego szpitala.

-Dziękuję Jeff...
Posłusznie człapię gdzie mnie prowadzi. Choć nie uśmiecha mi się szpital.

Przede wszystkim drażni Cie światło i biel szpitalnych ścian. Zrobili Ci kilka badań i zaprowadzili do sali. Powoli Ci przechodzi. Jeffu przysżła tylko na chwilę, zabrała kilka najpotrzebniejszych rzeczy i musiała wracać.

Zakrywam się jak mogę od światła.
-Proszę dać mi znać jak będą wyniki... Postaram się zdrzemnąć. Czy coś...

-Oczywiście. Teraz proszę się przespać, w razie czego obok łóżka ma pan dzwonek po pielęgniarkę. I tak przy okazji, z reguły nie pozwalamy żeby pokemony przebywały z chorymi... Ale na jedną noc możemy zrobić wyjątek.
Z pod łóżka wyczołguje się Sneasel.

-Dziękuję... Tobie też Sneasel. Dzięki, że jesteś.

Starasz się zasnąć ale kiedy tylko zamykasz oczy zaczynasz słyszeć jakieś szepty, im dłużej je ignorujesz tym stają się intensywniejsze.

Osłaniam się od światła, ale otwieram oczy. Staram się mieć je przymknięte.
-Sneasel... Powiedz mi... Jak to jest być mrocznym pokemonem?

-Sneas? nie bardzo wie o co Ci chodzi. W końcu udaje Ci się zasnąć, sen jest jednak niespokojny. Rano Cię budzi pukanie do drzwi, rolety w oknach są zasłonięte a Sneasel uciekł pod łózko.

-Tak? - wołam - Już są wyniki badań?
Jeśli mam co to piję...

-Cóż... Musimy jeszcze raz pobrać krew, wkradł się pewien błąd. Jak się pan czuje?

-Jak na kacu, po migrenie... I sądzę, że nie ma sensu pobierać krwi po raz kolejny. Proszę przyjąć to na wiarę... Zna pan Jeff? Nikt zwyczajny się z nią nie kręci.

Lekarz patrzy na Ciebie... Cóż jak na idiotę. -Czyli jest pan kobietą w średnim wieku spodziewającą się dziecka?  Jak już powiedziałem pobierzemy krew jeszcze raz, nowy pielęgniarz źle podpisał fiolki.

-Eh... Nie można było znaleźć najdziwniejszego wyniku? No cóż... - wzdycham i wystawiam rękę do pobrania

Pielęgniarka pobiera Ci krew. -W tym szpitalu już nie takie cuda się widziało, chłopcze... Być może wypuścimy pana już jutro rano, wszystko zależy od wyników. Słyszysz jakieś zmaieszanie na koirytarzu. Ktoś się wydziera.
-A co mnie to...?! (...) I co z tego...?! Mam to w nosie...?! A teraz mnie wpuść ty...!

-Widzę cuda dzieją się cały czas...

Jeffu wbija do sali. -Jak się czujesz? jej głos jest aż przesłodzony.

-Jeff... Dobrze cie widzieć... Poza kacem nic mi nie jest...

Lekarz i pielęgniarka wychodzą. -A Jeffu, dziękuje Ci za pomoc. lekarz puszcza jej oko i wychodzi, uśmeicha się do niego i przenosi wzrok na Ciebie. Bardzo się martwi -Czegoś Ci trzeba?

-Nie... Dziękuję bardzo. - przytulam Jeff - Co tam? Jak myślisz... Co znajdą w mojej krwi? - ostatnie pytanie zadaje już szeptem

-A bo ja wiem, myślisz że to wciąż to cholerne serum? A co jeśli będziesz potrzebował kolejnego zastrzyku? pyta szeptem ale głos jej drży ze zdenerwowania.

-Nie... Jest stabilne. To raczej echo... Wiesz, zmiany... Migreny mogą się zdarzać. Jak u ludzi używających nitrogliceryny.

-Moje ty biedactwo... To wszystko moja wina...

-Nie... To absolutnie nie jest twoja wina. Zapomnij o tym... I nie przejmuj się. Będzie dobrze.

-Gdyby nie ja... Nic by Ci nie zrobili... Giowani mnie ostrzegał. Dlaczego ja go nie słuchałam...?

-Gdyby nie ty... Nie przeżyłbym tak wiele. Gdyby nie ty... Moja osada już by nie istniała. Powiesz mi może przed czym cie ostrzegał?

-Że mój dar... Moja wyjątkowość będzie ściągać na mnie kłopoty i niepożądaną uwagę... Że ludzie będą chcieli mnie wykorzystać. jak na razie się nie pomylił.

-Zawsze... Czy to masz dar czy nie, znajdzie się ktoś kto będzie chciał cie wykorzystać. Na świecie jest wiele zła... Ale jest też dobro.

-Wiem... Ale zdecydowanie więcej psycholi będzie chciało wykorzystać dziewczynę która potrafi rozmawiać z pokemonami...

-Pogonię ich... Cieszmy się sobą, życiem i tym światem.

-Najpierw trzeba będzie go naprawić a dopiero potem można się cieszyć.

-Też prawda... A ty jak się tam trzymasz? Wyspałaś sie?

-Mną się nie przejmuj.
rozmawiacie długa, czyli do czasu aż lekarze jej siłą nie wywalają od Ciebie :v tę noc musisz spędzić samotnie, kazali Jeffu zabrać Sneasela.

-Skąd taka gwałtowna reakcja panie doktorze? - wzdycham

-Jest już jedenasta godzina... Nawet moja wdzięczność ma swoje granice. Wszystkie wyniki są zaskakująco dobre. Wiem, że już o to pytałem ale powiedz mi proszę, ale szczerze. Czy zażywałeś jakieś narkotyki albo substancje psychotropowe?

-W grę wchodzi tylko dopamina i endorfiny wywołane miłością. Krótko i szczerze - nie. Nie biorę żadnych narkotyków ani nic takiego.

-Jak dla mnie to już wystarczające substancje żeby konia zwalić... widząc twoją minę pospiesznie dodaje -Z nóg! Wybacz źle to zabrzmiało... lekarz jest zakłopotany. W końcu daje Ci spokój i idziesz spać.

Wstaję jak najwcześniej... Wyczekuję porannego obchodu by zapytać doktora.
-I jak tam wyniki? Kiedy będzie coś wiadomo?

-Po pierwsze dzień dobry. Po drugie jak się czujesz? Po trzecie, szykuj manatki i dowodzenia. Tylko przyjdź za tydzień na kontrolę, tu masz skierowanie.

-Dobry, dobry... Lekko boli mnie jeszcze głowa. - mówię pakując się - W takim razie dziękuję i do widzenia. - chwytam skierowanie i wychodzę

-Ach ta młodzież...
Jeffu już czeka na Ciebie z... Alex. "Troszkę" zwracają na siebie uwagę.

-Dzień dobry kochanie. - rzucam wbijając się do samej Jeff

-Jak się czujesz? niemal wyciska Ci powietrze z płuc. Alex dba o to żebyście mieli trochę przestrzeni dla siebie i pędami odpędza tłum.

-Dobrze... Dziękuję. Może chodźmy stąd? Dość mam wrażeń z tłumami... Ty tym bardziej, co?

-Ano... Alex choć, idziemy do domu. Venosaur szybko rozgania tłum i po godzinie jesteście w domu.

Po drodze przytulam i całuję Jeff. Po powrocie zaś ściskam wszystkie poki.
-Działo się coś jak mnie nie było?

-Wszyscy się martwili o Ciebie. Kiedy już się nacieszyłeś swoimi pokami, Jeffu podeszła do Ciebie.
-Powiedz mi... Co wiesz o Giowanim?

-Szczerze mówiąc to niewiele... Był powiązany z Zespołem R, mylę się? No i wzmianki mówią, że był także liderem sali. Ale nie pamiętam nawet której.

-Tak zgadza się. Czy według Ciebie był zły?

-Nie mogę go oceniać... Nie znam go. Ani nawet jego motywów.

-A jeśli Ci powiem, że tak naprawdę nie był złym gościem?

-Tobie uwierzę...

-Znałam go... Dość dobrze i mogę śmiało powiedzieć, że mimo wszystko nie był zły. Owszem popełnił kilka błędów za młodu ale potem cale życie starał się je naprawić... Jeffu posmutniała -Myślę, że mogę nawet nazwać go... Przyjacielem.

-Opowiesz mi o nim? Zarówno o wszystkich błędach jak i dobrych czynach?

-Cóż, największym błędem, a przynajmniej jego zdaniem, była zabawa w Boga i stworzenie Mewtwo.

-On stworzył Mewtwo? - szczęka uderza o podłogę

Jeffu zbiera twoje zęby i Ci oddaje :v -Tak to on go stworzył. Próbował sklonować Mew, Mewtwo jest "wpadką", przypadkiem bardzo go skrzywdził, dlatego był taki nie ufny, pamiętasz?

-Pamiętam... Czyli MewTwo jest stworzony. Na czyje podobieństwo? I co jeszcze zrobił?

-Został stworzony Na podobieństwo Mew, ale nawet ja nie wiem gdzie teraz się ten brzdąc znajduje. Za młodu stworzył Zespół R. Początkowo do szukania Mew ale z czasem wymknęło mu się to z pod kontroli. Próbował naprawić swoje błędy ale niestety grzęznął tylko bardziej...

-No dobra... A teraz powiedz jak starał się to naprawić? Nie zdołał stłumić Zespołu R?

-Już nie. Źle zinterpretowali jego ideologię i słowa, a kiedy się zorientował, było już za późno. Nie zostało mu już nic innego jak tylko grać dalej w ich grę. A próbował naprawić po przez złapanie Mewtwo, wtedy powiedział by swoim ludziom że zdobył to czego szukał i tyle. Ale żaden pokeball nie był wstanie zniewolić Mewtwo, istnieje tylko jeden pokaball na całym świecie zdolny go pochwycić i uwięzić.

-Aż boję się spytać o owy pokeball i jego twórcę.

-Twórca zmarł wiele lat temu,z anim się urodziliśmy, a owy pokeball, cóż chcesz rzucić okiem?

-Chyba niczym mnie już nie zaskoczysz... Z drugiej strony - nigdy nie mów nigdy. Pokazuj.

-No to się ubierz w kąpielówki. płyniecie na grzbiecie Malutkiego do jaskini po drugiej stronie. Jezioro jest większe niż Ci się zdawało i znacznie głębsze.

-Więc tak to wygląda... Ktoś się przyczynił do powstania tego jeziora? - pytam gdy już można mówić

-Nie wiem, chyba jest naturalne i na pewno bardzo stare, tak samo jak jaskinia. Mewtwo mi powiedział co tam jest po tym jak mu pomogłam, sama bałam się tu przypłynąć. Słychać było z niej dziwne i przerażające dźwięki, teraz wiem że to był wiatr i echo dzikich pokemonów.

-Echo... Ciekawe. No cóż, prowadź dalej.

Wpływacie do jaskini, jest ciemno jak... W ciemnej jaskini :v ty jednak widzisz jakieś wzory wykute w skale, hieroglify i symbole. Dopływacie do skalistego brzegu pali się tam tajemnicze błękitne światło którego źródłem są wielkie i obślizgłe grzyby z dziwnymi witkami z których kapał świecący śluz. W środku było chłodno i czuć było wilgocią. -I jak?

Gdyby nie grzyby byłoby całkiem spoko... Ale te hieroglify... Znasz te symbole? - przyglądam się im bliżej

-Nie bardzo, ktokolwiek je tu zostawił był geniuszem. Choć dalej. Jeffu bierze kijka i macza go w śluzie, całkiem spoko pochodnia. Idziecie parę minut, robi się cieplej i bardziej sucho. Wchodzicie do sporego pomieszczenia w którym pachnie sadzą, nieco wilgocią i ziemią. Jeffu majstruje coś pod ścianą i po chwili całe pomieszczenie wypełnia się ciepłym blaskiem ognia, zapalała kolejne misy. -To co teraz zobaczysz i usłyszysz to jedna z największych tajemnic tego świata. Nikomu o tym nie mów, po żadnym pozorem, poza jaskinią nie mówimy o tym. Jasne?

Staram się zapamiętać choć jeden ciąg tych znaków do tego stopnia by móc je odtworzyć.
-Jak skrzydła Lugii. - rzucam z ręką na sercu

-Więc patrz i podziwiaj kunszt i geniusz cywilizacji która była długo przed nami, a jej wynalazki zostaną długo po nas. Jeffu odchodzi na bok a tobie ukazuje się coś na wzór kuźni, to najtrafniejsze określenie. Jest tam mnóstwo różnych dziwnych urządzeń, pierwszy raz widzisz coś takiego. Po lewej stronie rośnie kilka rzędów dziwnych czarno-zielonych roślin, przypominających Apricory, z który robi się pokeballe. Po prawej ciągną się rzędu dziwacznych maszyn, pasów transmisyjnych i kotłów, po środku znajduje się wielkie kowadło z jakimś mechanizmem, studnia z krystalicznie czystą i lodowata wodą oraz różne, bardzo dziwne narzędzia. W tyle jest coś na kształt biblioteki czy archiwum. -I co ty na to?

-Jedne wielkie... Ja cie chędożę! Jeff! Ty korzystałaś z tego co tu jest? Co z tym archiwum? - ruszam w jego stronę oglądając wszystko uważnie - Te księgi... One są w stanie używalności?

-Tak, umiem korzystać z tej kuźni. Zastawna mnie tylko gdzie go wcięło... Jeffu rozgląda się i nawołuje co brzmi... Idiotycznie, jęczy i pohukuje jak sowa. -Tylko błagam Cię uważaj na te księgi. Są cholernie ciężkie i kruche. Najlepiej ich nie dotykaj. No gdzie ty jesteś!? Choć tu do mnie! znowu zawodzi jak chora na anginę sowa :v

-Kogo wołasz? - przyglądam się więc księgą, sprawdzam w jakim języku są napisane, bo grzbiety są opisane chyba - Jak będziesz mogła to mi pomożesz? Chciałbym je przeczytać...

Jakieś starożytne szlaczki, guzik rozumiesz. Nagle czujesz jak coś zimnego i bardzo nieprzyjemnego dotyka twojego karku, powoli się odwracasz i z krzykiem upadasz na ziemię. Widzisz paskudną zdeformowaną, rozkładającą się twarz, z której kapie jakieś paskudztwo.

-Eto... Jeff! - podnoszę głos i odsuwam się jak mogę

Jeffu odwraca się. -A tu jesteś! I czego się głupio szczerzysz! Nie strasz mi gości. paskudna gęba zmienia się w dużego fiolerowego stora ze apiczastymi uszami i niepokojącym szerokim uśmiechem. Jest spory i dość pulchny. -To tylko Gengar, nie bój się go.
pokemon zwija się ze śmiechu i wyciąga łapkę żeby pomóc Ci wstać.

-Dzięki... - przyjmuję pomoc i wstaję - I witam... Jak rozumiem Gengar się opiekuje owym miejscem?

Kiedy chwytasz łapę pokemona,l ona odpada od jego ciała i zostaje w twojej ręce, pokemon pada na ziemię i zaczyna wrzeszczeć i tarzać się.

Śmieje się razem z nim.
-Zabawnyś

-Pokemony duchy z Kanto mają to do siebie, że lubią płatać figle. Jeffu śmieje się z wami. -Tak jest strażnikiem tego miejsca.

-A któreś z was jest w stanie odczytać te zapiski? - wskazuję na księgi

-Ja umiem. Przecież się z nich uczyłam o tym miejscu i maszynach.

-Okej... Gdzie się tego nauczyłaś? I czy nauczysz mnie?

-Jakoś tak sama i nie, nie nauczę Cię. Im mniej wiesz tym lepiej dla Ciebie.

-Szkoda... Ale rozumiem. Stąd masz te swoje pokeballe?

-Ano zaiste, ta oto wilce chędoga kuźnia służy do wytwarzania bardzo wyjątkowych, specjalnych i potężnych pokeballi.

-Ano... Chędogie są balle co pomagają pokemonom... - wzdycham z podziwem

-Tak. W tych księgach opisany jest proces hodowli bardzo dziwnej odmiany Apricornów, wytwarza leczących pokeballi i konserwacji maszyn. Jednak moje pokaballe mają swoisty haczyk. Nie złapiesz w nie pokemona, który tego nie chce.

-Najlepsze pokeballe na świecie! Szczerze to chyba tylko takie powinny być robione...

-Powiedz to koncernom które zarabiają na tym miliony... A pro po pokeballi. Choć. Jeffu prowadzi cię małym i ciasnym korytarzem, Gengar ledwo się zmieścił i przecisnął się przez framugę przejścia z dźwiękiem wystrzeliwanego korka z butelki, po chwili mała fioletowa kulka siedziała Ci na ramieniu.

-O co chodzi? - pytam Jeff
Spoglądam na kulkę.
-Hej... A ty to?

-Złapał okazję i tyle. zaśmiała się Jeffu. Wprowadziła Cie do małego pomieszczenia gdzie na fioletowej poduszce spoczywał fioletowy pokeball z biała literą M.

-I to jest ten potężny ball?

-Tak. Jedno z najniebezpieczniejszych narzędzi jakie stworzył człowiek, Masterball. Jedyny pokaball zdolny do schwytania każdego pokemona, najpotężniejsze, najrzadsze a nawet legendarne, wszystkie pokemony są absolutnie bezbronne wobec tej kuli.

-Coś takiego jest możliwe? I kto to do cholery produkuje?

-Tak, to jest możliwe. Pewien starzec z Kanto. Giowani potrzebował go do schwytania Mewtwo. Ten pokemon jest potencjalnie najniebezpieczniejszym i najpotężniejszym pokemonem z jakim się spotkałam, a spotkałam ich całe hordy. Giowani chciał w ten sposób ochronić świat przed jego destrukcyjna mocą. Mewtwo leżał na skraju śmierci, o mało co nie udało mu się go złapać i uwięzić, udało mi się jednak go odwieść od tego pomysłu. Giowani oddał mi ten pokeball twierdząc że u mnie będzie najbezpieczniejszy. Tak się w sumie poznaliśmy. Kiedy pomogłam Mewtwo, on pokazał i opowiedział mi o tej jaskini.

-Chyba znajdzie się coś niebezpieczniejszego niż on... Ten świat w tej kwestii umie zadziwiać... - wzdycham - Całe szczęście, że byłaś w pobliżu... Prawdopodobnie ocaliłaś więcej osób niż Caritas i inne shitstormowe organizacje. Nie lepiej go zniszczyć? Zużyć? Cokolwiek?

-Co to jest Caritas? W każdym razie, ten pokeball to dzieło geniuszu, trochę szkoda go od tak zniszczyć.

-A masz serce go użyć?

-Oczywiście, że nie! Dlatego trzymam go tu. Nikt o nim nie wie i jest bezpieczny. Co do jego zniszczenia wątpię żeby się to udało. Aggron kiedyś na niego nadepnął i jak widzisz nie ma nawet ryski.

-Cóż... Miejmy nadzieję, że nikt się o nim nie dowie i że nie będzie nam kiedyś potrzebny.

-O ile się nie wygadasz to będzie dobrze. Nawet nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z wagi tej tajemnicy? Jedno nieodpowiednie słowo i cała masa ludzi zacznie szukać tego pokeballa i tego miejsca.

-Myślę, że nawet nie przyjdzie mi na myśl o tym wspominać...

-Cieszy mnie to. Wracajmy już, obiecałam potrenować ze Scytherem.

-Spoko... Chętnie poobserwuję, może sam się czegoś nauczę.

Wracacie zostawiając Gengara, który macha Ci swoją "urwana" łapką. Jeffu przebiera się i zabiera Ciebie i Scythera na długi spacer do lasu.

-Dobra... Z tego co zdążyłem usłyszeć to Scyther szczyci się niezwykłą szybkością... Jak chcesz z nim trenować?
Miziam Sneasel'a.

-To do czego nie ma wrodzonego talentu. Czyli siłę. docieracie do dziwnej części lasu. Drzewa są olbrzymie i mają szare pnie. -Śmiało, uderz jedno. Jeffu rzuca do Ciebie z uśmiechem.

-Serio? - pytam zdziwiony
Podchodzę do jednego i wykonuję wysokie kopnięcie, nawet jeśli uderzyłbym w metal nie powinno mnie zaboleć....

Odbijasz się od pnia i niemal tracisz równowagę, Jeffu się śmieje. -To są słynny Stalowy Las z Kanto. Ten gatunek drzew żelaznych jest wyjątkowo twardy a zrazem zaskakująco sprężysty. A teraz patrz. Jeffu daje Scytherowi znak, ten chwilę medytuje i zaczyna swój taniec. Choć się bardzo starasz nie jesteś w stanie dokładnie dostzrc jego ruchów, widzisz tylko zielone plamki i smugi, po chwili pokemon odskakuje od drzewa sapiąc a kora odpada kawałkami, ukazując lśniące srebrzyste drewno. -I co ty na to? pyta z dumą w głosie.

-Zazdroszczę szybkości... - mówię z podziwem  - Pozwolisz? - mówię do Scythera - Ciekawe drewno... Ale ruch możesz mieć oszczędniejszy.
Jeśli mi pozwoli chwytam go za kończynę i przylegam swoją ręką do nie,j jednocześnie nogą przylegam do jego nogi. Steruję nią niczym swoją.
-Szybkość pozwala ci zadawać niezwykłe obrażenia... Ale odkrycie słabego punktu... I uderzenie całą masą.
Kieruję nim niczym mieczem i wspieram jego postawę. Jego ręka powinna być niczym miecz... A z drobną pomocą powinna przeciąć całe drzewo.
-Masz szlachetne ostrze w swych... Dłoniach. Kieruj nacisk całym ciałem. Siła równa się przyśpieszenie razy masa... Całe ciało daje więcej energii.

-No proszę, zna się chłop na rzeczy. Jeffu daje Ci całusa, pokemon ze skupieniem chłonie wiedzę miszcza oszczy :v i oś Ci odpowiada. -Scyther Ci dziękuje, ale żeby przeciąć to drewno jeszcze trochę treningu przed nim. modliszka kłania Ci się lekko.

Również się kłaniam.
-To ja dziękuję... Chociaż mam pomysł. Może pomożesz mi zdobyć odpowiedni kawałek tego drewna i poćwiczymy razem? Dawno nie miałem okazji odwiedzić dojo.

Pokemon przytakuje. Ćwiczycie długo, praktycznie do wieczora, jednak Scyther nie jest jeszcze w stanie przeciąż samego drewna. -I jak panowie macie dość? Jeffu była zajęta treningiem ze Sneaselem, który z dumą trzymał w łapkach kilka odprysków z kory.

-Myślę, że tak... - miziam Sneasel'a - Widzę, że również dzielnie ćwiczyłeś...

Jest nieco poobijany ale bardzo zadowolony. Kiedy wracacie do domu jest już późna noc, na szczęście obiad już czeka. Dziwny humanoidalny pokemon krzata się po domu, gdyby to nie był dom Jeffu pomyślał być że to jakiś dzieciak.

-Jeff... Moja ty ostojo wiedzy o nienagannej urodzie... Cóż to za osobnik?

-To Mr. Mime. odpowiada wyciągając gałązki i grudki błota z włosów. -Dość specyficzny pokemon. Z jakiś przyczyn upodobnił się do ludzi i bardzo go do ludzi ciągnie i uważaj gdzie idziesz...
Zanim skończyła zdanie walnąłeś twarzą w jakąś niewidzialną ścianę.

-Chyba zrozumiałem... - mruczę rozcierając co obolałe - Ciekawy osobnik...

-Ano zaiste. Zdradzę Ci sztuczkę, idź jak lunatyk, a z czasem nauczysz się je zauważać. rzuca z uśmiechem po czym sama przyrżnęła w ścianę. -Mime! Sprzątaj po sobie. pokemon przewraca oczami i pstryka palcami.

-Jeff... Sneasel... - zagajam gdy już siadamy - Możecie mi powiedzieć więcej o mrocznym typie? Ty Sneasel masz informacje z pierwszej ręki... Chcę wiedzieć jak najwięcej. Nawet jak mroczne pokemony widzą czy słyszą...

Sneasel popatrzył na Ciebie jak na debila, Jeffu zaś z troską. -Skąd to pytanie? Coś się dzieje?

-Będę szczery... Tak. Zmieniam się w pieprzonego wampira... Ale serio - coraz lepiej widzę w ciemności. Mam wrażliwsze zmysły...

Jeffu otworzyła szeroko oczy i usta. -Błagam... Powiedz, ze to był durny żart...

-Nie... Mówię poważnie.

Jej oczy zaszkliły się. -Co dokładnie się dzieje...? stara się przełknąć gulę w gardle ale średnio jej to wychodzi. Sneasel przygląda Ci się i obwąchuje.

-Ze spokojem, nie dzieje się nic złego. Zwyczajnie wyostrzyły mi się zmysły. Ja się tam cieszę... - ściskam jej dłoń

-To nie jest śmieszne idioto! krzyknęła, wyrwała Ci rękę i wstała energicznie. -Nie mamy pojęci jak to pochędożone serum może działać dalej! A co zrobisz jak zaczniesz rzygać krwią? Skóra będzie Ci odpadać płatami? Organy wewnętrzne zaczną się wyłączać! Pomyślałeś o tym kretynie czy to dla Ciebie tylko zabawa!? jest bardo wzburzona w jej oczach pojawiły się łzy, wszystkie pokemony kulą się w kontach, nawet Sneasel.

Chwytam ją mocno.
-Nie! Rozumiem powagę sytuacji, ale uspokój się. Straszysz pokemony wkoło... Wiem, że nic mi nie będzie. Możesz być spokojna... Jak mi nie wierzysz to chodźmy do Rafa... Niech mnie zbada.

-Ty nie wiesz... Nie widziałeś co to gówno robi z ludźmi! Ja... Ja widziałam... Jeffu drży i zaczyna płakać.

Przytulam ją i ocieram łzy.
-Cii... Już, spokojnie. Przepraszam, głupi jestem...

-To już wiem. warknęła i wyrwała Ci się. -Nie sądzę żeby Rafał cokolwiek widział. Musielibyśmy odnaleźć Serafiela... Jest twórcą tego szajsu...

-Raczej już go nie spotkamy... Myślisz, że będzie chciał nas widzieć? Inną sprawą jest możliwość, że spotkał... Swoje ofiary. Chodźmy z rana do Rafa... Najwyżej, nie zaszkodzi.

-Jesteś jego "cennym obiektem testowym". Nie sądzę żeby od tak odpuścił. Takie gnid jak on łatwo nie zdychają, myślę, że jeszcze go spotkamy. No możemy się przejść. Jeffu objęła Cię. -Aha i jeszcze jedno... Dziś śpisz na kanapie! zatrzaskuje Ci drzwi przed nosem. Po chwili wypycha z pokoju Sneasela.

-To dowodzi, że szczerość z dziewczyną nie jest opłacalna... - wzdycham

Z jej pokoju w twoją stronę leci duży i ciężki pokeball, dostajesz w łeb. Okazuje się ze pokeball ma oczy i zaczyna niebezpiecznie się iskrzyć prądem.

Wykonuję przewrót w tył i odskakuję chowając się za czymś.
-Ja chędożę...

Śpisz więc na kanapie rano budzi Cię zapach smażonych jajek.

-Dzień dobry... Zastałem Litość i Zrozumienie?

Jeffu bez słowa podała Ci talerz z całą kopą jajek, tostów i mięska. Sama skuliła się na końcu kanapy.

-Dziękuję za śniadanie. Bardzo jesteś na mnie zła?

-Nie ja tylko... Nie wiedziałam jak zareagować... Nie lubię czuć się bezsilna... mruknęła coś pod nosem ale nie usłyszałeś. Coś jakby "teraz"

-Przepraszam... Wolałem być z tobą szczery. A ty nie jesteś bezsilna... Masz w sobie tyle mocy... Praktycznie co dziennie robisz coś wspaniałego dla tego świata i wszystkich wokół.

Uśmiechnęła się i zarumieniła. -Ty to lepiej wcinaj zanim Sneasel wszystko zje za Ciebie. wstała i wyszła.

Wcinam więc śniadanie.
-To co Jeff? Idziemy odwiedzić Rafa?

Przytaknęła. Idziecie długą i kręta leśną ścieżką. Jeffu milczała, była bardzo zmartwiona.

-Nie martw się... Pamiętasz jak rozmawialiśmy o teorii mówiącej o tym, że ludzie też są pokemonami?

-Wiesz jak zginął Giowani?

-Nie... Jak już mówiłem, wiem tyle ile mi powiedziałaś.

-Wstrzyknął mu ogniste serum. Widziałam jak się pali żywcem, jak jego ciało topnieje jakby woskowa lalka. Jego Persowi podał serum ducha. Jego tkanki znikały, przysparzając mu niewyobrażalnego bólu, najpierw skóra, potem mięśnie, ścięgna, organy na końcu kości. Był świadom wszystkiego aż do końca... Ja się po prostu boję, ze Ciebie spotka podobny los.

-Przykro mi to słyszeć... Że też tacy chodzą po ziemi... Jeff, nie martw się o mnie, wiem że będzie dobrze. Nic mi nie będzie... Najgorsze co może się stać to to że złapiesz mnie w balla. Nie opuszczę cie, chyba że tego będziesz chcieć.

-Oczywiście że nie chce! Ale skąd ta pewność, że wszystko będzie dobrze?

-Mam takie przeczucie... Wiesz, takie oświecenie... Jakby tak właśnie miało być. A! Właśnie... Jest z nami Alakazam? Chciałbym go o coś zapytać...

Jeffu patzry na Ciebie pytająco ale wypuszcza pokemona z kuli. Przygląda Ci się z wątpliwościami i nieukrywaną niechęcią.

-Witaj... Wiem, że za mną nie przepadasz... Ale Jeff może się uspokoi... Albo bardziej zdenerwuje... W każdym razie dla niej też jest to ważne. Ktoś o twoich zdolnościach już wcześniej coś we mnie wyczuwał. Co ty teraz czujesz we mnie? Nie zaczynam się rozpadać na atomy czy coś w tym stylu?

Alakazam coś odpowiada a Jeffu zrobiła oczy wielkie jak kurze jajka, po chwili pokemon zaczyna się śmiać i obrywa od Jeffu po łbie. -To nie było śmieszne debilu! pokemon wciąż chichocze rozcierając obolałą głowę.

-No dobra... Powiesz mi o co chodzi?

-Wiele się spodziewałam ale nie takich debilnych żartów z jego strony. Jeffu prychnęła. Pokemon wciąż chichotał.

-A co powiedział?

-Że za pół godziny zaczniesz się rozpadać na kawałki. Alakazam nie wytrzymał i zaczął się kulać ze śmiechu.

-Faktycznie głupi żart... A teraz mogę prosić o faktyczną opinię?

-Jesteś bliższy nam niż można by się tego spodziewać i niż byś mógł tego chcieć. jego oczy momentalnie stały się chłodne i poważne jak zwykle.

-Miło... Skoro nie przewidujesz mi śmierci to nic tylko się cieszyć.

-To że teraz Ci jej nie wieszczę, nie znaczy że ona nie nadejdzie...

-Każdy kiedyś umrzeć musi... Chodzi mi tylko o to, żeby Jeff była spokojna.

-A kto powiedział, że będzie to naturalny sen? uśmiechnął się złowieszczo a jego oczy zapłonęły chłodnym światłem.

-Jeśli chcesz mi jeszcze coś powiedzieć to się nie krępuj, jeśli nie to idziemy dalej. Ciekaw jestem czy Raf coś powie...

-Twój rozpad jest kwestią czasu... Ludzkie ciało wciąż pozostanie słabe i pełne ograniczeń...

-No dobra... Chodźmy już. - wzdycham

-Przed tym nie uciekniesz... Doradzam spokój, może wydłuży to twój czas...
-I co takiego powiedział?

-Że nawet nie wiem jak bardzo przypominam pokemona... I jeszcze długo pożyję.

-No teraz na pewno. Wiesz w pewnym stopniu po tamtym wypadku z Alex też się stałam pokemonem. W końcu rozumiem to co mówią...

-A ja niedługo zacznę używać pokeataków...

-Nie sądze żeby to było  możliwe. Dostałeś dwa zastrzyki.

-Cóż... Zobaczymy. Może i Raf nam coś powie... Niech mnie zbada, a my sobie ruszymy na te wykopaliska. Wrócimy po wyniki albo nam je wyśle... Znów zmienimy kawałek świata.

Docieracie w końcu do laboratorium i wykładacie Rafałowi sprawę. -Ale ja... Nie umiem... Nie wiem jak mam to zrobić...

-Eh... Trudno. A macie może mikroskop, szkiełka i ze dwie igły? W końcu miałem być lekarzem według dziadka. A i cała rodzina w medycynie siedzi... Sneasel? Raf? Użyczycie mi kropelki swojej krwi? Sam zobaczę co i jak...

Rafał po bladł. Dostajesz to o co prosiłeś.

[b]-Dobrze... Najpierw twoja krew. Młody mężczyzna... Jakieś choroby?[b] - pytam i przyglądam się próbce
Następnie biorę próbkę Sneasela i na koniec swoją. Porównuję je.

Rafał Ci zjeżdża kiedy tylko igła dotknęła jego skóry. -Nie no spoko... Jeffu wzdycha. Sneaselowi zakręciła się łezka w oku, kiedy skończyłeś poleciał z płaczem do Jeffu się miziać.

-Przepraszam was... Muszę porównać kilka rzeczy. Jeff? Znasz się trochę na morfologii pokemonów? Trombocyty zaraz zobaczę, ale co z leukocytami? Sneasel jest okazem zdrowia, więc może opowiesz mi o chorobach wirusowych? Coś większego niż przeziębienie występuje?

-Cóż rzadko ale jednak się zdarza ale to kwestia przeziębień i gryp.

-Ciekawe... No dobra. Trzeba mi chwilkę...

Krew Rafała wygląda normalnie. Rzadnych odchyłów, nieprawidłowości itp.
Krew Sneasela jest ciemniejsza niż ludzka i bardziej rzadka. Czerwone krwinki są większe i bardzie płaskie niż ludzkie. "Czarne krwinki" natomiast bezlitośnie atakowały wszelkie drobnoustroje z zewnątrz i zanieczyszczenia.
Twoja krew zaś jest... Normalna...

-Dobra... Przynajmniej wiem skąd u pokemonów ta odporność. Leukocyty to maszyna do zabijania chorób! Dobra... Teraz biopsja. Do tego was nie zmuszę. Można skalpel?
Odcinam sobie mały kawałek skóry z palca i badam.
-Raf? Wstałeś już? Jak jeszcze badacie pokemony?

-Czy ty jesteś pojebany!? Jeffu drze się na Ciebie i zaczyna okładać czym popadnie.

-No co! Naskórek nie jest unerwiony!

-I czego ty niby szukasz? Od razu wytnij se kawałek mózgu! No tak nie zrobisz biopsji organu którego nie posiadasz...

-Szukam zmian komórkowych! Jeśli coś się dzieje niepokojącego to będzie to widać. Ale wszystko jest w normie... Mówiłem!

-To po jaką cholerę siejesz panikę!? Jeffu wychodzi obrażona :v Rafał powoli się budzi.

-Ja sieję panikę... Raf, jak się czujesz?

-Słabo... Wybacz zawsze tak reagowałem na krew...

-Współczuję... Postawię ci za to piwo czy coś... Wybacz. Pomożesz mi jeszcze trochę? Sprawdzimy reakcję... Wiesz, młoteczek w kolano, światłem po oczach... Oczy akurat mnie ciekawią.

O dziwo nie dzieje się nic niepokojącego, oprócz lekkiej nadwrażliwości na światło.

-Możesz opisać mi wnętrze źrenicy? Widzisz jakieś zmiany?

-No ja tam nic nie widzę, jak dla mnie masz początki zapalenia spojówek.

-Zapalenie spojówek... Możliwe. Masz może roztwór azotanu nafazoliny?

-Poszuka się. po chwili wraca z potrzebnymi kroplami.

-Dzięki doktorku. - śmieję się

-A co z Jeffu? Gdzie poszła?

-No właśnie... Sneasel? - ruszam szukać Jeff

Jeffu chlipa pod drzewem.

-Jeff? Co się stało?

-Jak widzę świetnie się bawisz. rzuca wyraźnie roztrzęsiona.

-O co ci chodzi?

-O to że jesteś debilem! W każdej chwili możesz umrzeć a z tego co widzę to masz niezły ubaw! Jesteś po prostu debilem!

-Każdy może umrzeć w każdej chwili... Mi się na to nie zanosi. I po czym wnioskujesz, że niby świetnie się bawię?

-Ty się tym w ogóle nie martwisz... Pewnie się cieszysz ze się zmieniasz w pokemona. Też mi ojciec! Jeffu zaczyna płakać jak bóbr.

-Zapewniam cie, że o bycie dobrym ojcem postaram się jak tylko mogę. - przytulam ją

-Ta właśnie widzę... Czego ty tak w ogóle szukasz?

-Ale w jakim sensie szukam?

-Czego chcesz się dowiedzieć, konkretnie? Babrzesz się we własnej i cudzej krwi, kroisz się na kawałki...

-Bałaś się, więc chciałem cie uspokoić... Moje komórki i krew są normalne. Jak u Rafa czy kogokolwiek innego. Jedyne co się zmieniło to moje zmysły... Światłowstręt... Czyli nic ponad normę. Będę żył, długo... Aż nie doczekamy się prawnuków.

Jeffu zarumieniła się. -Szczerze, spodziewałam się nieco innej reakcji...

-Jakiej niby? Że ucieknę na drzewo?

-Nie wiem jakieś zaskoczenie, niedowierzanie, wybuch radości... Co kol wiek...

-Chcę być dobrym ojcem... Już myślę co będzie dalej. Gdzie chcesz zamieszkać? U siebie? Jeśli tak to założę tu może rodzinną filię? Jakoś rodzinę muszę utrzymać...

-O to się nie trzeba martwić. Ja poradziłam sobie bez pieniędzy przez prawie całe życie... Ale nie mam zamiaru torpedować twojej ambicji...

-Jak wolisz... Chcę, żeby było nam dobrze...

-I będzie dobrze... Mam nadzieję.

-Postarajmy się... Czyli od teraz musisz na siebie szczególnie uważać.

Jeffu przewraca oczami. -Dobra zrobimy tak, ty się nie będziesz czepiał mnie a ja dam Ci spokój i przestanę panikować. Stoi?

-Stoi... Przyszła mamo.

-I zgadnij czyja to zasługa, tatuśku?

-Nasza, wspólna.

-No to co? Wracamy do domu?

-No... Chodźmy.

Żegnacie się z Rafałem i wracacie do domu. Jeffu od razu idzie do jeziorka i moczy się w wodzie.

-Jakieś zachcianki moja droga?

-Daj spokój. To dopiero drugi może trzeci tydzień... Alex mnie uświadomiła.

-Ale człek zawsze może mieć ochotę coś przekąsić. - śmieję się - Chcesz jeszcze odwiedzić te wykopaliska?

-Ta. jutro polecimy, jestem zmęczona. Poza tym obiecałeś mi deser lodowy... rzuca z przekąsem.

-A jednak... - śmieję się - Już lecę, zaraz przyniosę.

Idziesz więc do domku i przygotowujesz deser. Pogoda zaczęła się pogarszać więc Jeffu wróciła do domu.

-Proszę kochanie, oto Twój deser - podaję jej pucharek

Jeffu zjada ze smakiem i mazia Cię lodami po twarzy. -Wiesz tak się zastanawiam...

-Tak? - pytam wycierając się i mazając ją - Nad czym?

-Co będzie z dzieckiem? nie patrzy na Ciebie tylko gdzieś za okno.

-Ale w jakim sensie?

-No... Chodzi mi o to serum... Zmanipulował twoimi genami. Co będzie z dzieckiem?

-Może odziedziczyć wszystko po nas obu albo wcale....

-A co jeśli będzie... Jak tamte hybrydy? Tak je właśnie tworzyli. Rozmnażając zainfekowane osobniki.

-Nie myśl tak... Nasze dziecko będzie zdrowe, piękne i bystre...

-A co w takim razie odziedziczy po tobie? rzuca z przekąsem.

-Urok osobisty! - rzucam i pokazuję jej język

Też Ci pokazuje język i przytula się. -Kocham Cię...

-Ja ciebie też... I to bardzo.

-A kiedy twoi rodzice się dowiedzą?

-Kiedy tylko chcesz... Masz telefon?

-Tsa. W pokecentrum... I tak się cieszę, że mam prąd i kanalizę. Taki prezent od miasta za "zasługi". Jeffu przeciągnęła się i pomiziała swoje poke dzieci.

-A właśnie... Rodzisz w szpitalu czy mam się bawić w doktora?

Jeffu przewraca oczami -Tak już rodzę. Już mam skurcze!

-Bądź poważna... Nie tak łatwo się tu dostać, ani stąd do miasta.

-I dlatego mam położne na miejscu. Nie martw się o to, pomartwimy się za dziewięć miesięcy...

-Dobra, zdaję się na ciebie...

-Dobra mamusia idzie się położyć bo jutro lecimy na wykopki... Jak chcesz to posiedź jeszcze trochę. Jeffu kieruje się na schody i lawiruję między pokemonami szykującymi się do snu.

Ja jak zwykłem doglądam pokemonów, które jeszcze nie śpią. Notuję ich zachowanie i zwyczaje oraz szkicuje. Jak są chętne to miziam je czy też bawię się.

Jest kilka chętnych ale musisz uważać na palce :v Growlithy lubią gryźć a Sandslash ma ostre pazury i kolce na grzbiecie.

No cóż... Taki ich urok... Wypatruję czarnej smoczycy. ;3

Bawi się z jakimś niebieskim skołtunionym, kłakowatykm pokemonem.

Rzucam im krótkie "Hej!" i siadam w pobliżu. Zaczynam szkicować tę dwójkę...




[ +do rzemiosła ;v ]

Niebieski kłaczek zaczął Ci zaglądać przez ramię i bardzo podoba mu się to co widzi. Charmander też przydreptała bliżej.

Pokazuję więc jej ten rysunek.
-Co myślisz?

Kłaczek bulgocze radośnie i podskakuje a smoczyca uśmiecha się.

Głaszczę ją.
-Cieszę się, że się podoba.

Charmanser daje się po miziać.

-Jakbyś kiedyś coś potrzebowała to śmiało...
Rozglądam się za Sneaselem.
-Buizela już poznałaś, a Sneasela?

Sneasel siedzi w kącie i smutno patrzy na pokeptaka w skrzydłach innego.

-Poczekajcie...
Podchodzę do Sneasela i siadam przy nim.
-Hej chłopie. - klepię go po ramieniu - Odpuść sobie... Znajdziemy ci jakąś Sneasel'kę. Tego kwiatu pół światu. Chodź, nie bądź smutny.

Ptak zwraca na was uwagę i podlatuje do Sneasela. Obejmuje go skrzydłakami i coś mówi. Twój pok uśmiecha się.

-Okej... Cieszę się, że się rozchmurzyłeś. Chcesz kogoś poznać?

Nagle czujesz zimne ukłucie niepokoju w okolicy żołądka.

Rozglądam się co mogło spowodować ten niepokój... Idę do Jeff.

W pokoju jest ciemno, a światło nie działa. Nagle zauważasz jakiś cień obok łóżka na którym śpi Jeffu.

Podchodzę cicho i chwytam wyciągniętą ręką ów cień.

Twoja ręką przenika przez cień, który zaczyna rechotać złowieszczo.

-Halucynacje... Odejdź. - warczę

-Nie mam zamiaru... słyszysz cichy i świszczący szept. Cień odwraca się od Jeffu, teraz widzisz parę złowrogich oczu i paskudny uśmiech oraz rząd ostrych zębów.

Skupiam całą swoją wolę w jednym uderzeniu i celuję mu między oczy.
-Skoroś zemnie to się słuchaj! Albo cie rozniosę...

Paskud śmieje się tylko. -To ze jestem w twojej świadomości, nie znaczy, ze będę Ci słuchał... Nie jesteś moim panem...

-Jesteś wytworem mojej świadomości. Podporządkuj się albo zniknij... Ja jestem tu panem! Władam też tym snem.
Pstrykam palcami, a łańcuchy oplatają cień.

On tylko się śmieje. -Nic nie zmienisz. Zawsze byłem przy tobie... On tylko pomógł mi się wyzwolić... cień znika, tak samo jak pokój Jeffu, budzisz się przytulony do Sneasela w kącie pokoju.

-Dupek...

Mimo wszystko idziesz do pokoju Jeffu, która śpi smacznie i głęboko.

Uśmiecham się ciepło... Przynajmniej z nią wszystko jest dobrze...
Schodzę na dół i przygotowuję śniadanie. Doglądam poków...
-Jak tam Sneasel?

Pokemon ziewa i przeciąga się, człapie do Ciebie do kuchni i siada na stołku przy stole. Mamrocze coś pod nosem i zasypia na stole.

-Tylko ja tu jestem rannym ptaszkiem? Czy wszyscy przywykli do wstawania Jeff? - śmieję się smażąc steki z serem i jajka

Zaspana Jeffu wtacza się do kuchni, bierze szklankę z wodą, wypija ją i staje przez chwilę jak słup.

-Coś się stało?

Słyszysz ciche chrapanie, Jeffu wraca do pokoju trochę jak zombie :v

-Eh... Jej porcję zrobię później. - siadam i wcinam

Po śniadaniu obserwujesz poki i ich poranne rytuały. Kilka wychodzi i już nie wraca.

-Tak jak mówiła... Są wolne... Wspaniałe...

W końcu Jeffu zatacza się ze schodów, zadziwiająco wcześnie jak na nią i przylega do twoich pleców. -Dobry...

-Dzień dobry moje kochanie... - głaszcze ją i przytulam - Co dla pani?

-Poduszka i ciepły koc...

-To kładź się... Przyniosę.

-Chciała bym ale nie mogę... Wykopki czekają... Naładuj moje baterie.

-Jak sobie życzysz... Co dziś ładujemy?

-Coś dobrego dla przyszłej mamy... człapie się do lodówki i wyciąga puszkę z energetykiem.

-Wiem, że miałem się nie czepiać... Zrobię czerwoną herbatę. Zaczekaj.

-Nawet się napić nie da... odkłada puszkę z powrotem do lodówki, siada do stołu i idzie w ślady Sneasela.

Podsuwam im jedzenie i herbatę pod nos.
-Śniadanie!

Jeffu dziobie jedzonko ze smakiem jednak herbatka niezbyt jej podchodzi. -Czemu nie mogę mojej magicznej puszeczki?

-Tauryna, kofeina... Inne szajsy. Ta herbata działa mocniej a zdrowiej.

-Ale smakuje jak nie powiem co...

-Nie lubisz herbaty?

-Niezbyt wolę magiczne puszeczki.

-Marudzisz... Stek smakuje?

-Ano zaiste chędogi sztuk mięsiwa.

-I ten cieknący serek... Zjedz i ruszamy, nie? Gdzie tak ogólnie są te wykopki?

-Dieś na ułocy Kanto... odpowiada z ustami pełnymi mięsa i sera.

-Tyle to i ja wiem... Jak myślisz? Co zastaniemy? Zniszczone przez domorosłych archeologów ruiny?

-Arceus raczy wiedzieć... po śniadaniu zbieracie swoje poki i lecicie na plecach Dragonaite Jeffu w okolice wykopalisk i dochodzicie piechotą. Widzicie jebutną dziurę w ziemi z jeszcze jebutniejsza piramidą i pełno stanowisk archeologicznych ale coś mało człowieków.

-Kim jest Arceus?
Gdy tylko lądujemy ruszamy do archeologów.
-Dzień dobry... My w sprawie wykopalisk, mamy pomóc.

-Legendarny pokemon Bóg. Mówi się, że pochodzi z Sinnoh.

-Ach witaj Jeffu! To zaszczyt że przybyłaś na teren wykopalisk! bierze Jeffu pod ramię i prowadzi do namiotu głównego, jednak odwraca się do Ciebie.
-A dla Ciebie chłopcze znajdziemy jakieś zajęcie, możesz pomóc innym pomocnikom, o tam. Jeffu tylko się chichra i próbuje powstrzymać śmiech.

-Wie pan... Jestem osobistym asystentem Jeff. Jeśli ona uzna to za stosowne pójdę... Jeśli chce mieć mnie na własne rozkazy to inna sprawa. Więc jak, szefowo? - uśmiecham się perfidnie

-Pomyślmy... Te pudła wyglądają na wyjątkowo ciężkie... bardziej złośliwie chyba nie mogła się wyszczerzyć.

-Okej... Się robi... - wzdycham i dodaję ciszej - Zero deserów przez miesiąc... - uśmiecham się złośliwie

-Pffff! Pewna lodziarnia i tak wisi mi sporą przysługę po tej farsie z Beedrillami. odpowiada szeptem i idzie za panem archeologiem. Pudeł jest sporo... Kiedy bierzesz pierwsze to zastanawiasz się czy to nie są przypadkiem zwykłe kamienie... Ale pomagasz ładować skrzynie na ciężarówkę. Razem z tobą pracuje dwóch chłopaków i jeden się obija z papierosem w ustach. -Te Śnieżynka, chcesz?

-Chcę to widzieć ciebie uczciwie pracującego...

-Nie spinaj się tak Śnieżynko. Jeszcze się narobisz. A nie! Przepraszam! Prywatny asystent naszej iście genialnej młodej gwiazdy! prycha z kpina w głosie.

-Spadaj koleś... Albo wepchnę ci tego żarzącego się peta w rzyć. - ignoruję go, chyba że robi coś co może mi zaszkodzić

Śmieje się. -Ale przyznaj nieźle się ustawiłeś... Taka dupeczka za szefową... ogląda się za Jeffu.

-Te! Stalkier... Lornetkuj, lornetkuj to Kostuchę wypatrzysz.

-A ty coś taki nerwowy co? A gapić się będę jak mi się żywnie będzie podobało, złamasie.

Wykonuję gest "obserwuję cie" i "poderżnięte gardło" z psychodelicznym uśmiechem.
Patrzę co z Jeff i pracuję dalej.

-Uważaj bo się Ciebie wystraszę frajerze. podkłada Ci nogę i leżysz jak długi, zanim się zbierasz jest już w drodze do namiotu w którym zniknęła Jeffu.

Zanim wejdzie do namiotu rzucam mu kamorem w potylicę.

Trafiasz centralnie i koleś leży jak długi. Z namiotu wychodzą Jeffu i archeolog, pomagają mu wstać a Jeffu drze się na całą okolicę. -CZY TY JESTEŚ POJEBANY!? MOGŁEŚ GO ZABIĆ! nie czekając na odpowiedz znika w namiocie.

-Świat jest niesprawiedliwy... Ten kto tym wszystkim kieruje jest chujem. - wzdycham

Kiedy skończyłeś przerzucać pudła masz wolną chwilę.

Idę więc usiąść w cieniu obok namiotu, a nóż... Coś ciekawego usłyszę.

-... Więc ile w sumie jest tych ksiąg?
-Nie wiem, na razie mamy trzy, z Sinnoh. Sadzę jednak że ta trzecia znalazła się tam przez pomyłkę.
-Skąd te przypuszczenia?
-Nie pasuje to do teorii naszego speca, który się tym zajmuję.

-No tak... Biednemu wiatr w oczy i zapomnienie.

Jeffu rozmawia jeszcze chwilę z archeologiem. -No dobrze, to ja lepiej pójdę po mojego asystenta zanim z nowymi kolegami wymyśli kolejne głupstwo... Jeffu wyłazi z namiotu i się rozgląda.

-Spokojnie pani wszechwiedząca z rentgenem w oczach... Żadnego głupstwa nie wymyśliliśmy. - wzdycham

-Który rzucił tym kamieniem? Tak czy inaczej mogliście go zabić. Czemu ich nie powstrzymałeś?

-I tak mi nie uwierzysz... Przyjmij, że to karma. A ja z racji poczucia sprawiedliwości nie wydam winnego.

-No mów, tatuśku. Wyduś to z siebie, nie musisz wskazywać winnego ale chociaż powiedz dlaczego dostał tym kamieniem.

-Wyliczyć ci? Proszę bardzo... Opierdalanie się, powodowanie zagrożenia pożarem, stawianie współpracowników w sytuacjach zagrożenia życia i zdrowia, umyślne próby zniszczenia badanych materiałów, zniesławienie, mobbing, stalking... Eh, kotku.

Jeffu wzdycha. -No ale żeby od razu kamieniem... No dobra jednego dupka mniej, cieszysz się? rzuca z przekąsem.

-Ucieszyłbym się gdyby świat stał się lepszym miejscem i nie byłoby dupków... Co tam ogólnie?

-No nic idziemy po księgę, choć w dużej mierze już splądrowali te świątynie na szczęście nie doszli jeszcze do centrum.

-No to chodźmy... Zobaczmy co z tego zostało i co z księgą.

Idziecie więc doi świątyni, kątem oka widzisz dupka jak wyłania się z namiotu i pada na pysk. Wszędzie pełno  światła, brak posążków. -Nie tak strasznie jak w pozostałych, co?

-Dopóki dopóty nie przeleci przeze mnie tamten duch jest spoko... Nawet jak jest ciemno. Mówili czemu nie dotarli do centrum?

-Nie potrafili, coś psuło sprzęt, zdarzały się wypadki, ludzie zaczęli się bać...

-Poke-duchy? Jakieś promieniowanie? Coś dziwnie mało ich, to fakt... Lepiej być ostrożnym.

-Pokemony duchy z Kanto nie krzywdzą ludzi, spójrz na te rysunki. To Ghastly, Hunter i Gengar. Lubią robić psikusy ale nie krzywdę.

-A komuś stała się tu krzywda?

-Krwotoki, kilka udarów, połamane kończyny przy upadkach z wysokości... Albo tu są inne duchy niż z Kanto albo to coś innego... Ale z kolei nie wykryli żadnego gazu ani nic takiego...

-Powiedzieli coś jeszcze ciekawego? - wzdycham - Nie uśmiecha mi się, żeby coś ci sie stało.

-Tak, że to działo się tylko kilka metrów od tamtych drzwi. Jeffu wskazuje na wielkie wrota po drugiej stronie wąskiego korytarza, na ziemi widzisz czerwona linię, granicę. -Prowadziłam Cię bocznym wyjściem, wiesz dla oszczędności czasu.

-Ale to rozbabrali... Może pójdę przodem? Najwyżej mnie kijem odciągniesz...

-Bardzo śmieszne. Uważaj jakby co od razu wracaj z powrotem. Też bym poszła ale i tak byś mi ie pozwolił...

-Ano... Tak będzie lepiej.
Podchodzę pewnie, ale powoli do wrót.

Kiedy tylko zbliżasz się do wrót czujesz się dziwnie. Czujesz mdłości i słabo ci.

Cofam się więc i czekam aż przejdzie.
-Faktycznie... Coś jest nie tak...

Po chwili czujesz się lepiej. -Więc co robimy?

-Spróbuję jeszcze raz... Jak nie to zaciągniemy rady ducha i psychokinetyka... Jeśli są z nami.

-No ty lepiej siedź na rzyci, nie uśmiecha mi się rola samotnej matki. Jeffu wysyła Duskulla i Alakazama. Duskull się przytula do Ciebie, Alakazam jak zwykle...

-No witam was... Przynajmniej ty Duskull jakoś pozytywnie reagujesz.

Alakazam prycha z pogardą i zbliża się do linii, jednak nie przekracza jej, podobnie Duskull. Patrzą bezradnie na Jeffu.

-No i jak? Coś powiecie?

-Hałas...? Jaki hałas? naradzają się z Jeffu.

-Wkurza mnie brak informacji... Też chce, żeby walnął we mnie piorun... Ale tylko jeśli da mi to zdolność rozumienia pokemonów.

-Mówią, że odpycha je hałas, nie są w stanie go dokładnie zidentyfikować ale Alakazam wspomina że przypomina dźwięki z klatek z tamtego laboratorium...

-Czyli chodzi o fale dźwiękowe... Ciekawe. I makabryczne... Da się przed tym jakoś uchronić? Bo zwykłe zatkanie uszu nie zadziała, co?

-Gdyby Alakazam wiedział gdzie ejst urządzenie emitujące dźwięk mógł by się go pozbyć... Jakieś pomysły?

-A jesteś w stanie wytworzyć coś na wzór pola ochronnego wokół mnie? Wejdę, zlokalizuję źródło i będziesz mógł działać albo sam to zrobię jeśli będzie możliwość... Bo ogólnie skąd to dociera? Gdzieś dalej?

-Gdzieś z wnętrza pomieszczenia. Alakazam może jedynie nieco przytępić twój słuch, może to pomorze? słyszysz ciche pyknięcie a potem jakbyś znajdował się głęboko pod wodą.

-Spróbujmy.
Wchodzę za wyznaczone pole, jeśli wszystko jest dobrze ruszam dalej.

Docierasz do wrót, są cholernie ciężkie ale udaje Ci się je otworzyć. W środku jest ciemno jak w... Grobowcu :v czujesz że coś cieknie ci po szyi.

Robię krok w tył wchodząc w krąg światła i sprawdzam co to. Wyciągam też latarkę, jeśli mam ku temu okazję... Chyba, że jej nie potrzebuję.

A więc świecisz sobie i się rozglądasz, dostrzegasz jakieś srebrne metaliczne urządzenie nad drzwiami. Nagle czujesz potężne szarpnięcie w tył i lądujesz przy Jeffu, która jest blada jak papier.

-Co jest? Co się dzieje? - pytam zdziwiony - Wyglądasz jakbyś zobaczyła otchłań...
Spoglądam w kierunku wrót.

Nic ta,m  nie ma.
-Debilu! Mówiłam ze jak tylko coś będzie nie tak masz wracać! Krew Ci leci z ucha.

-Myślałem, że to z sufitu czy coś... Ale słyszę normalnie. Dziwne...

-Aleś ty głupi... Jeffu wzdycha -Widziałeś tam coś chociaż?

-Jakieś urządzenie jest nad drzwiami. Srebrne, metaliczne... To może być to.

-Potem się tym zajmiemy. Wracamy do namiotów, trzeba Ci jakoś pomóc. może i słyszysz normalnie ale z błędnikiem już dużo gorzej :v

-To tylko błędnik... Dwie godzinki i będzie dobrze. - wzdycham - Ale nie będę przysparzał ci zmartwień

Czujesz się jak pijany bocian na lodzie i podobnie się poruszasz. W końcu docieracie do namiotów. Twój nowy znajomy z papierosem w ustach i zabandażowaną głową ma z Ciebie niezły polew.

-Kac po fajkach, że głowa zabandażowana? - śmieję się - A może głupota w końcu jest bolesna?

-Ja przynajmniej umiem ujść prosto, Śnieżynko. No chyba że podoba Ci się bycie zależnym od kobiety... uśmiecha się bezczelnie. Jeffu posyła mu mordercze spojrzenie.

-Spokojnie kochanie, chociaż z drugiej strony lepiej mieć na niego oko.

-To ja będę miał coś na oku... przeszedł obok Jeffu i klepnął ją w pośladki. Jeffu momentalnie puściła Cię i przywaliła mu sierpowym prosto w szczękę, usłyszałeś chrupnięcie. Potem kopnęła go w słabiznę, a kiedy upadał na kolana uderzyła go kolanem w głowę. Jak gdyby nigdy nic pomaga Ci wstać i idziecie dalej...

-A ostrzegałem go... wzdycham. -Niezły sierpowy kochanie.

-Dziękuję. Nie lubię przemocy ale cóż... docieracie do namiotu medyka. troche ponad dwie godziny leżenia i zimnym kompresem na czole i czujesz się lepiej.

-Dziękuję za pomoc... To jak idziemy?

-Ta, tylko trzeba znaleźć kilku metrową tyczkę żeby zrzucić i rozwalić to ustrojstwo... Albo po prostu rzucisz kamieniem... rzuca z lekkim przekąsem.

-Tyczka to nie problem... A i kamieni w bród. Chodźmy... Chcę to zbadać.

Wracacie więc pod tamte wrota, stoją otworem a urządzenie w dalszym cięgle emituje nieznośny pisk.

Jeśli dam radę rzucam w to kamieniem.

Trafiasz centralnie w urządzenie, jednak kamień się odbija...

-Czekaj, spróbuję jakąś tyczką...

A więc dźgasz ustrojstwo tyczką, w końcu odpada i z hukiem spada na ziemię, psuje się. -Wiesz, że z pomocą Alakazama poszło by szybciej?

-A wiesz, że mnie nie lubi? Z resztą... Jego umysł został stworzony do wyższych celów niż strącanie urządzeń z sufitu.

-No proszę, jak ty się o niego martwisz. Szkoda że nie chce tego docenić... Jeffu podchodzi i bierze urządzenie do rąk, uśmiecha się pod nosem. -Chyba nigdy nie przestanie mnie zadziwiać... na urządzeniu jest duża czerwona litera R.

-Myślisz, że to on? Nie chciał, żeby ktoś tu wszedł? Albo wyszedł...

[b]-Raczej do pierwsze. Gdyby chciał zatrzymać coś w środku zabarykadował by drzwi i umieścił urządzenie po drugiej stronie. Idziemy?[\b]

-Chodźmy...
Idę ostrożnie... Wypatruję niebezpieczeństw. Oświetlam drogę przed nami, ale również ściany i wszelkie zakamarki.

-Nie wiem czego tak wypatrujesz. Giowani był tu przed nami. Nawet nie mamy pewności, że zostawił księgę.

-No to czemu nie chciał, żeby ktoś tu wchodził?

-I to mnie właśnie niepokoi...

-Nie dziw mi się więc... - rzucam szeptem

Dochodzicie do części centralnej. jednak po księdze nie ma nawet śladu, zamiast tego na ścian ie jest duży, dziwny symbol namalowany czymś czerwonym i napis. "Dwa kroki przed Światem."

-Znów ten symbol?
Podchodzę bliżej i sprawdzam czym jest owy napis namalowany. Przerysowuję również symbol do notesu.

Zarówno symbol jak i napis są wykonane krwią. Jeffu zaczyna chichotać.

-Co cie tak śmieszy?

-Im też się nie udało. pokazuje Ci notkę, pogiętą i brudną od kurzu. "Zapraszam na herbatę." -Giowani chyba nie przestanie mnie zaskakiwać.

-Deja vu... Też mnie ktoś zapraszał na herbatkę... Zastanówmy się jednak co znaczy ten napis... I sprawdźmy to miejsce.
Szukam... Nawet ukrytego przejścia.

-To co głosi, że ktoś jest dwa kroki przed nami. znajdujesz dziwny, pomarańczowy i błyszczący kamień, jakby zamrożony płomień.

-Dwa kroki przed Światem... Nie nami. I popatrz co mam.

-Gratuluję! Znalazłeś ognisty kamień ewolucyjny. Dzięki niemu możesz ewoluować niektóre pokemony.

-Yay... Miło. Myślisz, że będzie tu gdzieś jest ukryte przejście?

-Może... Jeffu rozgląda się jednak nic nie znalazła.

-Może niech Duskull niech się rozejrzy?

-Duskull moje ty kochanie. Rozejrzysz się czy nie ma tu czegoś ciekawego? Jeffu szczebiocze zupełnie jak nie ona, aż masz ciarki...

-Kochanie? Dobrze się czujesz?

-Tak a co? Duskull znika za ścianą

-Nie wiem... Jakaś inna się wydajesz. Może to hormony?

-Sam jesteś taki hormon... Duskull jest bardzo szczególnym pokemonem, łatwo go rozdrażnić a uwierz mi, nie chcesz go widzieć złego...

-Okej... Rozumiem.

Duskull wraca po chwili jednak nie znalazł nic wartego uwagi.

-Aż dziwne... Jakieś pomysły?

-Idziemy do domu Giowaniego jest jednak jeden problem... Nie wiem gdzie to.

-Może zacząć od miejsca gdzie był liderem sali? Wiesz, gdzie rezydował?

-Tsa ale to spory kawałek stąd. I nie ma pewności, ze to akurat tam...

-Pewności nie ma... Ale informacje na pewno...

-No to wio... Wychodzicie ze świątyni, Jeffu idzie opowiedzieć głównemu archeologowi co znaleźliście w świątyni. Masz trochę czasu dla siebie :v

Chodzę więc ze Sneaselem i rozglądam się... A nóż coś ciekawego podejrzę. Albo wyczaję czyhające niebezpieczeństwo.

Ziomuś z fajka patrzy na Ciebie wilkiem, kilka osób rozmawia o wykopaliskach...

-Co Sneasel?
Opowiadam mu przy okazji jak go Jeff załatwiła...

Koleś widząc Sneasela podchodzi do Ciebie. -No Śnieżynko, co powiesz na mały pojedynek?

-Idź pompować swoje ego gdzie indziej... A najlepiej popełnij samobójstwo skacząc z niego na poziom swojej inteligencji.

-Nie peniaj. Chyba że wolisz, że twoja damulka Cię wyratuje...

-Pseudo macho... Mnie kobieta nie pobiła. Spadaj. - odchodzę, ale obserwuję go
Nie dam się zaskoczyć.

-Tsss, frajer i tchórz. rzuca na odchodne i sobie idzie, cholera wie gdzie.

Idę koło namiotu i czekam za Jeff.

Po chwili wychodzi a archeolog mnie może się wręcz nachwalić jej wkładu w naukę o pokemonach. -Wpadnij jeszcze kiedyś moja droga, mam sporą kolekcję skamielin pokemonów... Jeffu z trudem powstrzymuje parsknięcie. -N-Na pewno kiedyś wpadniemy

-Żywe skamieliny są ciekawsze. - śmieję się pod nosem

-Co mówiłeś chłopcze?

-Nic takiego proszę pana...

-Och rozumiem... Więc do zobaczenia! ściska Jeffu i tobie rękę.

-No dobra... To lecimy do tamtej sali tak? Wiesz gdzie to jest dokładniej? Ciekawe czego się tym razem dowiemy i jak nas zaskoczy...

-No to do Wertanii, spory kawałek stąd. I tak musimy się wrócić do mojego domu i przygotować na drogę.

-Nie przedłużajmy więc... Jak się tam dostaniemy? Chyba nie na Dragonite?

-Nie. Pojedziemy pociągiem.

-O... No spoko. Miło będzie zwiedzić trochę Kanto.
Wracamy do domu. Przygotowuję się do wyprawy, uzupełniam i pakuję swój ekwipunek.

Kiedy tak się pakujesz słyszysz takie jakby skrobanie w drzwi.

Idę sprawdzić cóż to skrobie. Spoglądam po drodze na wszelkie poki i wyszukuję wzrokiem swoich.

Pod drzwiami siedzi Charmander i co miętosi za pleckami.

-No hej mała... Co tam? - uśmiecham się i głaszczę ją

Coś mruczy i wręcza Ci pokeball.

-Naprawdę? - przytulam ją śmiejąc się- Cieszę się! Dziękuję... Za zaufanie.

Pokemon przytula Cię i wskakuje do pokeballa.

Wypuszczam ją z ball'a i przyczepiam go do paska.
-Chodź... Poznasz oficjalnie naszą małą drużynę.
Zwołuję moje pokemony do siebie.
-Poznajcie... Oto nowa towarzyszka naszych podróży. No to co mała? Niedługo wyruszamy do Wertanii...

Poki się witają. Jeffu wychodzi z drugiego pokoju i chichocze. -Więc jednak się zdecydowała...

-Cieszy mnie to... Będzie ciekawie, nasza trupa się rozrasta.

-Ano, dobra ja już jestem gotowa. spogląda na zegarek -I jak się pospieszymy to nawet zdążymy na pociąg.

-No to lecimy... Drużyno! Ruszamy na nową przygodę! - śmieję się
Zgarniam plecak i ruszamy.

Tuptacie sobie do większego miasta, wielu ludzi pozdrawia Jeffu. Docieracie do dworca, pociąg ma już zamiar odjeżdżać. -Cholera! biegniecie jak harty. Ty wskakujesz a Jeffu potyka się o małego niebieskiego żółwia.

Staram się ją złapać zanim upadnie. Nawet jeśli ja miałbym sobie coś zrobić... Chociaż wolę postawić ją na nogi i wciągnąć do pociągu.

Jakimś cudem udaje wam się wtoczyć. Jeffu zziajana kupuje bilety u konduktora. Prowadzi Cię na sam przód pociągu do przedziału biznes klasy.

-Jak się trzymasz? Eh... Moja gwiazdo, nie nadziwię się nigdy... Jak zajedziemy na miejsce to zadzwonimy?

-Nawet stąd możesz. wskazuje komunikator na ścianie. -Ja się zdrzemnę, trochę tam pojedziemy.

-Myślałem, że będziesz chciała zobaczyć reakcję rodziców na radosną nowinę. - przytulam ją

-No nie mówi im! wrzasnęła na cały przedział i spaliła buraka.

-Sam pytałaś kiedy się dowiedzą.

-Dziecko przed ślubem nie wygląda za dobrze.

-Eh... Wybacz, mój błąd...

-Dobra ja się zdrzemnę, zanim zjadę na zawał...

-Słodkich snów mój leniuszku...
Całuję ją i dzwonię do rodziców.

-No wreszcie! Dlaczego tak rzadko dzwonisz? ojciec jak zwykle wita Cię ciepło...

-Nie mam czasu... A na wykopaliskach archeologicznych nie ma zasięgu. Co w domu?

-Stara nuda... Ty lepiej opowiadaj co tam u Ciebie.

-Jesteśmy w Kanto, właśnie jedziemy do Wertanii... Na salę. No i jak mówiłem wracamy z wykopalisk.

-A co ty robisz do diabła na wykopaliskach w Kanto?

-Pomagam badać pewną pradawną świątynię... Dwie takie zwiedziliśmy już u nas. A i odwiedziliśmy rodzinny dom Jeff.

-I jak teściowie? Znalazłeś coś ciekawego na tych wykopaliskach?

-Teściów nie poznałem... Ale mniejsza o to. Odkryliśmy coś, teraz jedziemy po więcej informacji. Może doczekasz się jakiejś publikacji z imieniem swego syna...

-Miło by było! rzuca z ciepłym uśmiechem. -A jak tam twoja dziewczyna?

-Śpi obok, mamy jechać tym pociągiem dość długo... Niech odpocznie.

-No to dobrze. Co do tej fundacji, jestem w trakcie załatwiania papierków ale potrzebujemy jakiejś nazwy. Najlepiej od razu.

-PSA - Pokemon Security Agency... Rządy kochają takie pompatyczne nazwy, a ludzie łatwe do zapamiętania skróty.

-Może być. Jakby co zawsze da się to zmienić. Pozdrów Jeffu ode mnie i matki i... Synu?

-Tak ojcze?

-Uważajcie, bo... Ja nie chce być jeszcze dziadkiem. rzuca ze sztucznym uśmiechem, chyba nie to chciał powiedzieć.

-Stary zgrywus... - śmieje się

-Stary ale jary! Dobra synek ja już muszę kończyć, matka czeka. Trzymaj się tam.

-No cześć... Uściskaj mamę.

-Na pewno. Pa. rozłącza się.

Oglądam sobie widoczki, również zwracam uwagę na to co dzieje się w wagonie.
Jeśli morzy mnie sen drzemię... Choć wolę podziwiać.

Podziwiasz widoki a w połowie podróży zachód słońca, w końcu ogarnia Cię zmęczenie i zasypiasz. Nagle budzi cię coś zimnego, co kapie Ci na twarz.

Budzę się by sprawdzić co się kruca dzieje.
-Co? Co... Jeff?

Jest ciemno, na fotelu Jeffu widzisz jakąś ciemna plamę, rozglądasz się, cały przedział tonie w mroku i ciemnych plamach krwi. Słyszysz oddalające się kroki.

Wstaję i idę za krokami. Sprawdzam jak bardzo mogę wpływać na swój sen... Skupiam się by wytworzyć światło.

Zapalają się migotliwe światła przedziałów. Widzisz jakiś cień zakradający się do następnego przedziału.

Ruszam za nim, do następnego przedziału wchodzę ostrożnie... Gotów na najgorsze.

Pustka i zamykające się drzwi do kolejnego. Idziesz tak przez cały pociąg. W końcu w ostatnim wagonie widzisz poćwiartowaną Jeffu i Cień z nożem w ręce i paskudnym uśmiechem na twarzy. -Witaj ponownie...

-Czego ty tak na prawdę chcesz, co? Koszmary już miewałem...

-Ale i tak się boisz... O nią. Ten strach jest wspaniały... Nie wypędzisz mnie, będę tak się karmił twoim strachem, aż pewnego dnia będę wstanie wpływać też na twój prawdziwy świat... zaśmiał się paskudnie i mrocznie.

-Szczerze? Nie... Nie boję się. Jesteś tylko senną marą. Nic więcej nie zrobisz. Ja jestem królem... Ty koniem. Ja jeżdżę na twoim grzbiecie, nie odwrotnie.

-No to powodzenia... Twoje serce mówi co innego... To jest zakorzenione w waszych umysłach, strach o najbliższych. Poczekaj jeszcze trochę... wszystko znika i budzisz się na swoim fotelu, jednak wciąż czujesz niepokój.

Spoglądam na Jeff... Wszystko jest dobrze.
Przy najbliższej okazji... Muszę pogadać z Alakazamem.

Oprócz tego, że się rozpycha bardziej niż zwykle nic nie odbiega od normy. Na miejsce docieracie dośc wcześnie rano następnego dnia. Jeffu przeciąga się i wytacza powoli z pociągu. Na dworze było dość chłodno. -Będzie padać... stwierdziła ziewając.

-Mówisz? No to chodźmy... Coby nie zmoknąć. Jeszcze się przeziębisz... - przytulam ją i całuję

-Niby biznes klasa a siedzenia niewygodne... A ty jak spałeś?

-Trochę się zdrzemnąłem... Jakieś głupie sny. Mniejsza o to... Byłaś w tej okolicy kiedyś?

-Masz pytania... patrzy na ciebie z perfidnym uśmieszkiem. -Jedyne miejsce gdzie jeszcze nie byłam to Kalos. A Kanto znam od podszewki. Co chciałbyś wiedzieć?

-No to wybierzmy się do Kalos razem... Co powiesz o najbliższej okolicy? Jakieś niezwykłe miejsca? Osoby?

-Nie licząc mnie? robi pozę jak diwa i wybucha śmiechem. -Można zawsze zwidzieć okoliczny las, ale najpierw zdrzemnijmy się jeszcze trochę... A przynajmniej ja... Jak chcesz to polataj sobie po okolicy, nie powinno tu być niebezpiecznych pokemonów.

-No to chodźmy zameldować się w hotelu... A ja sobie faktycznie polatam po okolicy.

Meldujecie się w hoteliku, Jeffu idzie prosto do wyrka.

-Słodkich snów...
Wychodzę i idę do lasu, zgodnie ze wskazówkami Jeff. Wypuszczam swoje poki, Kabuto i Pichu lądują na ramionach, zaś Sneasel, Buizel i Charmander tuptają obok.

Tuptasz tak sobie, bawisz się z pokemonami i oddalasz się od miasta, zagłębiasz w las aż tu nagle taka jebitna ulewa.

Chowamy się więc pod jakimś jebitnym drzewem coby nie zmoknąć.
-Ktoś chce się schować? Charmander? Tobie chyba może to zaszkodzić, co?

Charmander chowa ogonek jak tylko może. Buizel i Kabuto hasają w deszczu, Sneasel kampi pod twoją kurtką a Pichu śpi...

-Schowajcoe się... Nie będę was męczył na deszczu. - wystawiam balle dla Charmander i Sneasela

Chowasz więc oba poki do balli i obserwujesz jak druga para się bawi, aż tu nagle słyszysz straszny skrzek, z drzew wyłania się jebutnie wielkie ptaszysko z długaśnym dziobem.

-Buizel, Kabuto... Do mnie. - przywołuję je

Nagły rych pokemonów zwrócił jego uwagę, atakuje je.

-Buizel! Pursuit! Kabuto! Wykorzystaj błoto! Atakuj by go spowolnić!
Wypuszczam Sneasela.
-Sneasel! Lodowy atak... Pomóż Pichu zajść tego pokemona, niech porazi go prądem. Uważajcie na elektryczność!

Wszystko ładnie pięknie, gdyby nie fakt, że Pichu zaczął panikować i płakać, jest przerażony rozmiarem pokemona, Sneasel więc go zostawia i dołącza do walki. Pokemon dostał lodowym atakiem i oraz błotem prosto w oczy, zaczął młócić skrzydłami i kłapać dziobem na oślep, Sneasel dostał ze skrzydła i poleciał na dzrewo, osunął się i leży, Buziel uniknął ataku ale Kabuto została zaatakowana dziobem.

-Buizel! Ponów atak! Pomóż Kabuto się podnieść! Kabuto wykorzystaj okazję! Wskocz na niego tak by nie mógł cie atakować i zacznij go wysysać.
Patrzę co ze Sneaselem, czy nic mu nie jest i czy da radę się podnieść.
-Pichu... Spokojnie. Będzie dobrze... Obronimy się - uspokajam go - Bądź dzielny, popatrz jak reszta walczy.

Buizel ponawia atak jednak. Dziki pokemona dalej kłapie dziobem, Kabuto próbowała na niego wleźć ale niestety została uderzona potężnym dziobem i leży, mocno oberwała. Buzile patrzy na Ciebie zakłopotany. Dziki pok próbuje rozłupać skorupę Kabuto dziobem.

-Buizel! Flanką! Użyj ataku dystansowego! Pichu... Przydałaby nam się pomoc. Kabuto jest w kiepskiej sytuacji... Spróbujesz porazić tego ptaka swoim prądem?

Pichu drży i przecząco kręci główką i zakrywa się łapkami. Buizel po raz kolejny atakuje i trafia oraz robi unik, jednak powoli opada z sił. Kabuto wciąż jest w zasięgu ptaka.

-Proszę Pichu! Musimy pomóc naszym przyjaciołom!
Niech Buizel kontynuuje atak starając się odciągnąć pokemona od Kabuto.
Próbuję ocucić Sneasela.

W końcu szczęście opuszcza Buziela i zostaje ogłuszony potężnym skrzydłem dzikiego ptaka, który za cel obrał sobie Sneasela. Stoisz miedzy nim a przyjacielem.

Rozkładam szeroko ręce i stoję pewnie!
-Won! Zostaw go!
Chowam Sneasela do balla jeśli dam radę.

Pokemon już ma Cię nadziać na swój dziób, jednak nic się nie dzieje, widzisz jak Pichu staje miedzy tobą a pokemonem, cały drży. Dziki pok juz ma go zaatakować, nagle piorun uderza w twojego pokemona. Oślepia Cie błysk, wciąż nie otwierasz oczu słyszysz tylko okrzyk pokemona i wrzask dzikiego ptaka. Otwierasz ostrożnie oczy a przed tobą stoi spory, żółty pokemon i charakterystycznym wzorkiem na uszkach i dwiema czarnymi prążkami na grzbiecie. Dziki pok wstaje i zostaje ponownie porażony przez żółtego pokemona, ptak ucieka.

-Na Arceusa! Dziękuję ci! - przytulam pokemona - Jesteś dzielny! Nie zostawiłeś przyjaciół... Czekaj...
Podbiegam do pokemonów i sprawdzam co z nimi.

Są ranne, poobijane i średnio przytomne.

-Wskakuj... Musimy się nimi zająć.
Chowam poki do balli i lecę do miasta szukać Pokecentrum.

Deszcze leje a burza rozkręca się. Docierasz do centrum cały mokry i maziany błotem.

-Dzień dobry... Potrzebna pomoc... - dyszę

Dziewczyna odbiera od Ciebie pokemony i wraca z ręcznikiem i ciepłą herbatą. -Co się stało?

-Dziękuję bardzo. - przyjmuję z wdzięcznością ręcznik i herbatkę - Zaatakował nas wielki pokemon... Chyba nawet za duży jak na swój gatunek. Taki ptak z bardzo długim dziobem...

-Fearow... Nic dziwnego, ze twoje pokemony są tak poobijane. To bardzo agresywne i niebezpieczne pokemony. Podczas burzy są szczególnie drażliwe. Nie jesteś z Kanto?

-Nie... Jestem z Sinoh. Przyjechałem tu z Jeff... Ile metrów mają Fearow'y?

-Średnio od metra dwadzieścia do półtora. twój miał na oko ponad dwa i pół.

-Ten był większy... A miał być spokój.

-Cóż, ciężko przewidzieć co się stanie. Zwłaszcza ostatnio.

-A co się ostatnio dzieje?

-Wycinka lasów też przyczynia się do agresji dzikich pokemonów. Nie da się z tym nic zrobić, proceder jest legalny... Miasto się rozrasta i potrzebuje więcej miejsca. pielęgniarka wzdycha ciężko.

-Ludzie... Jakby nie można byłoby żyć w zgodzie z naturą. Przekażę to Jeff... Może chociaż uspokoimy pokemony.

-Znasz ją osobiście? jej oczy zrobiły się wielkie jak kurze jajka.

-No tak... Wciąż się dziwie jak bardzo jest znana...

-Zazdroszczę. Jest wspaniała osobą, jest znana nie tylko z Kanto ale tutaj najbardziej ją ludzie podziwiają. uśmiecha się i odchodzi do pokemonów.

Ogarniam się i czekam na wieści o moich pokemonach, miziam odmienionego Pichu...

Po tym co mówi domyślasz się, że nazywa się teraz Pikachu. Około godziny trwa zanim siostra wraca z pokebalami.

-Co z nimi? - pytam przejęty

-Już wszystko w porządku, uroczy Pikachu, nie widziałam nigdy o takim umaszczeniu.

-Całe szczęście, dziękuję. Pikachu... Już jako Pichu miał ciekawe umaszczenie. Właśnie dziś ewoluował. - głaszczę go - I pomógł nam wszystkim.

-Niesamowite... Jest taki uroczy! Pozwolisz? wyciąga telefon z aparatem.

-Pozwolisz pani, Pikachu?

-Pika! rzuca z uśmiechem i ładnie pozuje do zdjęcia. Cyknęła kilka fotek i poszła zajmować się potrzebującymi pokemonami. Dochodzi dziewiąta.

Idę sprawdzić czy Jeff ma zamiar się obudzić.
Po drodze wypuszczam pokemony i przytulam je i miziam.
-Dziękuję wam wszystkim, byliście dzielni. Pamiętajcie - najważniejsze to trzymać się razem, ufać sobie i wspierać. Jak się czujecie?

Dają znać, że w porządku i są nieco zdziwione nowym Pichu. Jeffu śpi jak kamień i chrapie jak całe osuwisko...

-Nasz kolega ewoluował... Nie, Pikachu?
Skoro Jeff śpi... Ogarniam się. Lecę do banku zobaczyć ile mi wpłynęło na konto za udziały w firmie. Trochę czasu już minęło...

[Miszczu Gry! Daj hajsy! Potrzebne fabularnie... ;v ]

Dostałeś od ojca kieszonkowe w wysokości 3000.

Lecę do jubilera zobaczyć czy stać mnie na jakiś porządny pierścionek zaręczynowy.

Ano stać. Dokładnie taki jaki chciałeś jej podarować.

Kupuję więc oksydowany srebrny pierścionek, prosty i gustowny. Chowam go ładnie... Poczekam na dobrą okazję.

Jeffu dalej chrapie w najlepsze i drży, chyba coś jej się śni.

Po drodze zgarnąłem śniadanie, karmię poki.
-Jeff, kochanie... Śniadanie.

Jeffu rzuca się przez sen i coś mruczy.

Przysłuchuję się

Nic konkretnego, mruknięcia w stylu "nie" "odejdź"...

Potrząsam nią.
-Kochanie, pobudka. Śniadanie czeka.

Gwałtownie otwiera oczy i siada do pionu, ciężko oddycha. -Na Arceusa... wzdycha ciężko i przeczesuje włosy palcami.

-Dzień dobry... Zły sen? - przytulam ją

-Tsa. Skąd takie sny się biorą? Muszę się rozejrzeć czy nie ma Drowzee'go w pobliżu... przeciąga się i szudra po plecach, po chwili ściąga koszulkę i siada tyłem do Ciebie. -Miziaj!

-A co ci się śniło? - miziam - I co to za pokemon Drowzee? A! Właśnie... Pikachu.

-Jaki śliczny! No choć do mamusi. ty miziasz Jeffu a ona mizia Pikachu. -Drowzee to psychiczny pokemon, wygląda trochę jak zanurzony z błocie tapir. A co mi się śniło? Straszne bzdury, nie ważne i tak już wiele nie pamiętam.

-Ciekawe... I wpływa na sny? Zjedz śniadanie i ruszamy... Jak się czegoś dowiemy to będzie jeszcze coś do zrobienia. Znasz jakiś sposób na uspokojenie dzikich pokemonów?

-Na pewno się nimi karmi, Duskull potrafi wywoływać koszmary więc Drowzee pewnie też. Słyszałam kilka lotek ale jakoś się nie pytałam, sama nie wiem czemu... zjada śniadanie. -A co z dzikimi pokemonami? Zaatakowały Cię?

-Są niespokojne... I się im nie dziwie. Zabrano im część terenu, mają rozbudować miasto.

-Ehhh no na to akurat wiele poradzić nie mogę. Legalna wycinka. Ale pogadać można.

-Ponad dwumetrowy Fearow może jednak zagrozić ludziom... A debili nie brakuje. Dziękuję kochanie.

-Miał bliznę na oku? pyta nerwowo. Coś tam miał ale jakoś się nie przyjrzałeś.

-Chyba tak... Głowy nie dam. A co? Znasz go?

-No ty się lepiej nie plątaj po lesie... Najprawdopodobniej wkurzyłeś strażnika.

-Eh... Jak pech to pech. Wielkiego wyboru nie miałem. Wypadałoby przeprosić... No cóż, idziemy?

-Ty idź do pokecetrum, powiedz że Cię przysyłam do pomocy. Poszerzysz wiedzę i umiejętności, ja pójdę się ugadać. Jeffu szybko się ubiera i wychodzi.

Nie zostaję mi nic innego jak pójść i zrobić co kazała.
Ruszam więc do pokecentrum, liczę że złapię osobę którą spotkałem wcześniej.
-Dzień dobry. Przysyła mnie Jeff, mam pomóc i złapać trochę wiedzy.

-O witaj znowu. No jasne, choć ze mną. Co wiesz o pokemonach? szczególnie tych z Kanto?

-O tych z Kanto... Szczerze - trochę. Podróżując z nią poznałem jej pokemony, miałem też staż w Alabastii u profesora Oak gdy był nieobecny. Razem z jego asystentem  musieliśmy się zająć wszystkim.

-Rozumiem. Zaczniemy od czegoś prostego. Po pierwsze tu masz ubranie na zmianę, jak umyjesz rękę choć do sali 4.

-Robi się. - odpowiadam ochoczo
Wykonuję sumiennie polecenie, zwłaszcza że umycie rąk może wiązać się z czymś ważnym...

-O jesteś, dobrze. Na razie prosiła bym Cię żebyś nakarmił pokemony na tym piętrze. Tu masz listę i wózek. Jakby robiły problemy zawołaj mnie. Tylko uwarzaj, żeby nie pomylić porcji i uważaj na palce. pielęgniarka wręcza Ci sporą listę i znika za drzwiami, w kacie korytarza stoi duży wózek z posiłkami.

Patrzę na listę, co pierwsze? Dokładnie sprawdzam porcje i listę. Nie zostawiam też wózka spuszczonego z oczu. Nie chcę by zbiegły się i zjadły nie swoje...

Pokemony z sali pierwszej to pokemony typu normalnego, niestety nie ma zdjęć przy nazwach, ale z racji, że powtarzają swoje nazwy w różnych kombinacjach nie powinno być problemu, nie powinno... Kilka gryzoni, ptaków i dwa koty.

Wyczytuję nazwę na głos, zobaczymy jak zareagują.

Jako tako reagują, masz problem kiedy na nazwę Rattata zareagowały dwa pokemony. Duży, brązowy szczur i mniejszy fioletowy szcurek

Cóż... Trochę ciężko... Stawiam, że dźwięk jaki wydają może być pomocny.

Oba milczą :v mają pogryzione gardła.

-Jeden z was to Rattata, a drugi... - patrzę na listę - To pewnie Raticate. Bądźcie tak dobrzy... Nie oszukujcie, bo muszę wam dać jeść. Każdy dostanie swoje.

Duży szczur wzdycha i ogonem wskazuje na kolegę obok.

-Nie można było tak od razu? Nikt głodny nie będzie. - daje im właściwe porcje

Następna sekcja, poke robaki :v

Wyczytuję wiec robaczo brzmiącą nazwę... Czy i tym razem zostanę oszukany?

Nie ale dwa się nie poruszają i nie odzywają. Kakuna i Metapod.

-Metapod? Możesz zamrugać? Wybaczcie... Nie pochodzę z Kanto i nie znam was...

Zielony kokonika mruga rozpaczliwe.

-Dziękuję... Już was karmię.

W następnej sali nie masz większych problemów, o Zubatach, Golbatach, wężach i fioletowych kulach z gazem nasłuchałeś się u Jeffu. problem pojawia się dopiero w ostatniej sali z pokemonami ognistymi. Nie są zbyt skore do współpracy. Ciągle plują ogniem pod twoje nogi, jeden puścił z dymem twoją listę i zanosi się ochrypłym śmiechem i kaszle dymem.

Na całe szczęście porcje są podpisane...
-Dobra moi mili! Albo współpracujecie albo pora karmienia odciągnie się w czasie. Wszyscy spokój. Tutejsza siostra pewnie zna sposób żeby was uspokoić.
Odczytuję pierwszą michę.

Jeden mały Charmander podchodzi, kiedy mu podajesz miskę reszta pokemonów wywraca wózek i jedzą ile wlezie, każdy się przepycha.

-Spokój! Na miejsce! - wydaję stanowcze polecenie
Emanacja Aury ;v

Te mniejsze Cię słuchają. Ale duży z kaczkowatym dziobem i wyższa forma Charmandera tylko się śmieją i wracają do koryta :v

Chwytam je za kark, gest karcący... Wykonywany przez matki. Powinno poskutkować. Odciągam je od żarcia.
-A teraz grzecznie... - mówię spokojnie, ale stanowczo

Psioczą pod pyskami. Jako tako się zachowują, jednak karma jest rozsypana po całym pomieszczeniu i wymieszana. Pokemony się niecierpliwią.

Wołam Charmandera, był miły i grzeczny... Taka ich natura, nie? Proszę żeby pomógł. Segregujemy karmę, bo jakoś się różnią...
-Albo będziecie cierpliwi... Albo jeść dostaniecie później, jak przyjdzie siostra... Dobrze wiecie czym was karmią. Podchodźcie po kolej, każdy dostanie swoją porcję. Jak zobaczę, że ktoś walczy czy się przepycha to wujek Sneasel przymrozi jego zapał.

Jako tako to działa. Oczywiście kuzyn Charmander i dziobaty pobili się.

Rozdzielam ich.
-Kubeł wody na was wylać? Jeden w tamten kąt drugi w ten. I spokój. Musicie jakoś ze sobą żyć! Chwilowo jesteście na siebie skazani... A im więcej walczycie i ran macie tym dłużej tu zabawicie.

Stają w kącie ale i tak robią głupie miny, kuzyn Charmandera pokazał nawet środkowy pazurek :v

-Dzieci... Takie buntownicze... Na dobre wam to nie wyjdzie.
Zgarniam sprzęt i wracam do siostry po kolejne zadanie.

-Trochę Ci zeszło. Jakieś problemy?

-Charmelon i ten drugi się pogryźli... Ale opanowałem ich, wszyscy nakarmieni. Co mamy dalej?

-No to się cieszę, że jakoś sobie poradziłeś, mogłeś mnie zawołać. Umyj ręce, masz na nich resztki karmy. Będziesz mi asystował przy zabiegu.

-Jeśli coś mogę zrobić to to zrobię... Pani ma pacjentów... Już myję.

Prowadzi Cie do sali zabiegowej. Widzisz nieźle poplątanego Bublasaura i niebieski kłębek, podobny jak u Jeffu. -Dostały już środku usypiające i rozluźniające, pomożesz mi je odplątać ale proszę, ostrożnie, powoli i delikatnie. Nic na siłę.

-Zrobię co w mojej mocy. W razie czego proszę mnie instruować.
Podchodzę z nią do biednego pokemona i pomagam, staram się jak mogę... Powoli i spokojnie. Chwytam pnącza i delikatnie je poluźniam, przesuwam z czułością i zegarmistrzowską precyzją.

Żmudna praca ale w końcu udaje się wam je rozplątać. Długa wam to zajęło, zbliża się godzina obiadu.

-Ma pani jakieś pilne sprawy dla mnie?
Jeśli nie to spróbuję skontaktować się z Jeff...

-Tak. Kup coś na wynos, umieram z głodu. wręcza Ci nieco gotówki.

-Specjalne zamówienia? Alergeny?
Lecę do jakiejś knajpki spełniającej powyższe parametry i dryndam komunikatorem do ukochanej.

-Dla mnie bez mięsa.
Ring, ring...
-Halo?

-Jak ci idzie? Co w lesie słychać?
Zamawiam dania, jedno bez mięsa.

-Już jestem po pertraktacjach. Cześć pokemonów zgodziła się odejść, teraz idę do ludzi z wycinki, może mój autorytet coś wskóra... A jak tam w centrum?

-Pokedzieci bijące się o miskę i bulbasaur ze splątanymi pnączami... Jeff? Uważaj na tych ludzi, proszę. Weź ze sobą jakiegoś pokemona, który umożliwi ucieczkę... Bardziej wierzę Mr. Mime niż ludziom. A może przyjść do ciebie?

-Ze spokojem, zawsze mam przy sobie trójkę moich ulubieńców i aktualnie trójkę dzieci... Jak tam twoja ciąża?

Gładzę jajko.
-Jest spokojne... Martwię się o ciebie, o jajko też.

-Nie masz o co. Dałam se radę jako dziecko w głuszy to dam se radę z barbarzyńcami z siekierami.

-Ludzie są jednak... Nie lekceważ ich.
Wracam do Pokecentrum.

-Dam se radę, skarbie. Dobra ja mykam, może wpadnę tam do was.
Wracasz więc do centrum i robicie sobie przerwę na obiad.

-Smacznego życzę... Co jeszcze dziś w planach?

-Puki co nic ponad twoje siły, na szczęście ostatnio trenerzy nie odwiedzają Wertanii. Lider sali zmarł i nie ma zastępstwa zaranie.

-Nie... A my właśnie do lidera... Został chociaż ktoś kto dobrze znał Liderów sali? Nie chodzi o walkę, tylko o historię.

-Tak jest taka dwójka i najpewniej oni przejmą pałeczkę. Są w sali ale nikogo nie wpuszczają.

-Jak przyjdę z Jeff to chociaż z nami porozmawiają... Kim oni są? Bo właściwie chodzi nam o jednego z poprzednich liderów sali...

-Dziewczyna w czerwonych włosach, chłopak w niebieskich. Chyba są parą, mają też dziwnego Meowth... Ale nie sądzę, żeby znali kogoś poza ostatnim liderem.

-I może jeszcze... Meowth gada?

-Skąd wiedziałeś?

-Bo ich znam... Oszuści... Choć faktycznie są powiązani z dawnym liderem sali. Są jego pracownikami. Dziękuję za informację.

-Czy ja wiem... Puki co zachowują się wzorowo.

-O! A to nowość... Mam nadzieję, że to prawda. Sprawdzę to... Jeśli tak jest Arceusowi niech będą dzięki.

-Wiesz ja ich za dobrze nie znam ale bardzo przeżyli śmierć lidera.

-A jak nazywał się ostatni lider? I kiedy tak właściwie nas opuścił?

-Giovani, kilka tygodni temu.

-Wycofuję co powiedziałem... Tym razem to oni są tu na miejscu. Kilka tygodni... Chyba straciłem poczucie czasu. Giovani był dobrym człowiekiem, skomplikowanym... Ale Jeff go lubiła, darzyła szacunkiem...

-Tak, był dobrym człowiekiem, no ale cóż taki jest krąg życia. Najedzony?

-I gotowy do pracy.

-Zajrzyj do wszystkich sal i upewnij się, ze wszystko jest w jak najlepszym porządku, ja wracam na dyżur.

-Robi się.
Ruszam więc zaglądając kolejno do sal i wypytując czy niczego nie potrzeba.

Generalnie spokój i cisza, no może z wyjątkiem ostatniej sali. Im bliżej jesteś tym głośniej, kiedy otwierasz drzwi dostajesz osmaloną poduszka w twarz.

Skoro dostałem to uważam by znów nie oberwać i patrzę co się dzieje...

Regularna wojna na poduszki i ogniste kule. Dowodzą kuzyn Charmandera po jendej stronie i dziobaty po drugiej.

Chwytam poduszkę, którą dostałem, i myk! Jednemu i drugiemu...
-Co tu się dzieje!?

Powarkują i coś odpowiadają, patzrą na siebie i usmeichają się paskudnie i myk! Salwa poduszek i pierza na twarz i gleba :v. Wszystkie pokemony się śmieją, kuzyn Charmandera wskakuję Ci na głowę i biegnie dalej przez centrum.

Nie tak szybko. Może i leżę, ale chwytam go za nogę czy ogon.
-Gleba! Młody!

Chwytasz za ogon i parzysz się, a on ze śmiechem i kaszlem znika za drzwiami. Za nim biegnie dziobaty i kilka innych poków.

-W tył zwrot! I do siebie! - władczy ton mode on

Młodzieńcze wyjebungo mode on ;v

Wybiegam za nimi i oznajmiam fakt iż robią rozpierdol wszystkim...

Kilku pracowników rzuca się w pogoń za nimi jednak rozdzielili się. Biegniesz za nimi, nagle słyszysz jakieś dziwne rzężenie. Zaglądasz do pustej sali i widzisz kuzyna Chrmandera leżącego na ziemi i ciężko dyszącego.

Podbiegam i sprawdzam co się stało. Jak wygląda jego ogólny stan.
-Co jest? Młody! Coś zrobił?
W pomieszczeniu jest ktoś jeszcze?

Jesteś sam z nim, pokemon ciężko oddycha i strasznie kaszle dymem i sadzą. Płomyczek na ogonie zmalał, jedną łapką się podpiera drugą trzyma za gardło.

Pomagam mu wykrztusić, klepię go po plecach i unoszę łapki...

W końcu udało mu się odkrztusić wielką kula lepkiej smoły, łapczywie łapał powietrze, płomyk nieco przybrał na sile.

-Lepiej, młody? Może lepiej odpocznij...

Pokemon wciąż sapie ale posłusznie wraca na salę. Reszta już zdołała ogarnąć chaos i zaprowadzić porządek. -A temu co się stało? pyta jeden z pracowników.

-Zadusił się... Badaliście go? Przeziębiony jest czy coś? Dławił się i pluł smołą...

-No to ładnie żeś się kolego urządził. Co mówiła pani doktor? Chcesz wrócić do punktu wyjścia co? karcą go ale otaczają odpowiednią opieką. -Dzięki młody za pomoc. Gdzie mały nabrudził?

-Tam... - wskazuję - Co mu tak właściwie jest?

-No to trzymaj mopa i posprzątaj ładnie, my musimy się zając naszym małym chojrakiem. śmieje się wąsaty dryblas.
-Swego rodzaju astma. odpowiada młodszy chłopak i poprawia okulary na nosie.

-Eh... Takie życie, no to biorę się za sprzątanie.

Paciasz się ze smołą dobrą godzinę, ale w końcu podłoga lśni i można z niej jeść.

Pykam do Jeff... Tak na wszelki wypadek.

-Abonent czasowo niedostępny, prosimy spróbować później.

-Biegnę ratować Jeff! - informuję koordynatorkę
Pytam też gdzie jest owa wycinka i biegnę tam, dzwoniąc po drodze...

-Spokojnie chłopie! Tam nie ma zasięgu...

-A macie gołębia pocztowego czy coś?

-Oczywiście, że tak. Chcesz nadać jakąś konkretną wiadomość?

-Wystarczy wieść czy jest bezpieczna... Ale wiadomo - przezorny zawsze ubezpieczony.
Pytam zrozumiałym dla niej szyfrem czy wszystko u niej jest dobrze, pytając o pokemona o którym rozmawialiśmy rano...

Wysyłasz więc pokemona ptaka, w między czasie zanim wróci, siostra Cię prosi o pomoc przy karmieniu popołudniowym.

-Te same sale?- pytam chwytając listę

-Tak, dokładnie jak rano.

-No dobrze, zobaczymy jak pójdzie... Jakby wróciła nasza ptaszyna z listem to proszę dać mi znać.
Ruszam po raz kolejny, tym razem przygotowany na karmienie młodych pokemonów.

Przebiega znacznie łatwiej niż rano, jednak jak zwykle ogniste pokemony dają się we znaki :v dziobaty i kuzyn Charmandera skaczą po łózkach innych pokemonów.

-Dobra... Spokój, zejdźcie i chodźcie tu.
Rozrabiającej dwójce daję jeść jako pierwszej i wysyłam ich w odległe kąty, żeby mieć spokój przy karmieniu reszty. W razie czego rozdzielam ich, no i nie spuszczam z oka.

O dziwo strategia działa i karmisz pokemony bez problemów. Kiedy wracasz do siostry po kolejne zadanie widzisz Jeffu w poczekalni jak mizia pokemona pocztowego.

-Hej kochanie. Jak rozmowa z dzikimi drwalami?

-Cóż nie uda mi się wiele ugrać. Wywalczyłam spory kawałek lasu na poke park. Ale reszta obrębu będzie wycięta...

-A jak poradziłaś sobie z pokemonami i samym Strażnikiem?

-Jako tako. Część się przeniesie w głąb. Drwale wytną brzeg lasu.

-Eh... Ciężko o dobre rozwiązanie. Chyba, że ludzie zaczną budować sporo wzwyż albo pod ziemię zamiast wszerz. Jeszcze ma pani jakieś zadania dla mnie? - pytam jeszcze pielęgniarkę

-W sumie nie. Możesz już iść, z resztą sobie poradzimy.
-No to choć, umieram z głodu. Jeffu ciągnie Cię za rękę w stronę wyjścia.

-Pewnie... Na co masz ochotę? I nie zgadniesz czego się dowiedziałem... Jak myślisz? Kto się teraz opiekuje Salą? - ruszamy

-Nie wiem, cokolwiek... Byle nie za słodkie. No kto?

-Nasi znajomi z gadającym kotem... Ponoć sobie radzą.

-No co ty nie powiesz... Pójdziemy tam więc jutro. Chodźmy na basen!

-Basen? Czemu nie... Tylko poczekaj godzinę po jedzeniu.

-Oj tam Oj tam, nie marudź!

-Nie marudzę... Troszczę się. Chodźmy.
Idziemy zjeść i odpocząć, ruszamy na basen.

Basen jest podzielony na kilka sekcji. Między innymi basen dla wodnych pokemonów. Jeffu tapla się i wygłupia na zjeżdżalniach.

Wygłupiam się więc razem z nią, relaks nam się przyda.
Przyglądam się też wodnym pokom.

Jest ich dużo najróżniejsze i nie tylko z Kanto. Buziel radośnie pływa i ma na oku młodsze pokemony, Kabuto tapla się w brodziku i jest nie lada sensacją.

-No Kabuto... Jak się czujesz jako gwiazda?
Głaszczę Buizela pochwalając go za opiekę.
-Jeff... Jak tu skończymy to jedziemy do ciebie czy może od razu wyruszamy do Kalos?

-Ta czemu nie, z chęcią nieco odpocznę od Kanto... Jeffu trzyma się zjeżdżalni i jakuzzi. Mruczy coś pod nosem z szelmowskim uśmieszkiem.

-Już cie zmęczyli? - śmieję się - Co tam mówisz kochanie?

-Ta dokładnie. Nie nic takiego...

-No powiedz. - chlapię ją wodą

-Nie pryskaj! Mówię że nic! nie jest zbyt zadowolona.

-Nie to nie... Wybacz.
Zastanawiam się czy to humorki z ciąży...

Jeffu zdaje się obojętna wobec pokemonów, nawet wtedy kiedy mały krokodylek się przewrócił i wybił ząbek. malec strasznie beczy i nie widzisz jego trenera bądź trenerki.

-Jeff? Co z tobą?
Idę do małego i staram się go uspokoić, głaszczę go. Jeśli jest z nim kontakt pytam gdzie jego trener czy ktoś...

-Co? Och. Ta, już idę... malec jednak odsuwa się od Jeffu. Podbiega do was jakiś chłopak. -Totodail! Co się stało?

-Mały się przewrócił i chyba wybił ząb. Jesteś jego trenerem?

-Tak. Wybacz malutki, już zabieram Cię do centrum.
-A na przyszłość uważaj, mały. gdyby wzrok potrafił zabijać mały był by już martwy pod lodowym spojrzeniem Jeffu. Mały ucieka szybko a Jeffu beztrosko wraca na zjeżdżalnie.

-Jeff? Możesz na chwilę? Co jest z tobą? Co cie opętało?

-O co Ci chodzi?

-O twoje zachowanie. Jesteś naburmuszona na mnie - okej, mogłem zrobić coś źle. Ale na pokemona... Zwłaszcza takiego? Normalnie prędzej byś życie oddała.

-Słuchaj, jestem tylko człowiekiem tak? I mogę być zmęczona. Nie trzęsłam się nad jednym małym Totodailem, wielkie mi halo... Dzieciak powinien go lepiej pilnować. wzdycha ciężko -Dobra ja idę do hotelu. Rób co chcesz. zabiera swoje klapki i idzie.

-No dobra... Chodź, odpoczniemy.

Kiedy docieracie do hotelu jest już dość późny wieczór. Jeffu od razu idzie spać.

-Słodkich snów życzę... Mogę się przytulić czy dać ci spokój?

Jeffu już śpi, a przynajmniej udaje.

-Eh... Mam nadzieję, że w takim razie nie pogniewasz się jak chwilę porozmawiam z Alkazamem. - wzdycham

-Ta... Rób co chcesz... przekręca się na drugi bok. Jej balle leżą na stoliku

Chwytam więc odpowiedni ball i wychodzę. Potrzebne mi jakieś ustronne miejsce... Może być nawet park.
-Witaj... Nie bawmy się w pozory, przejdę do rzeczy. W mojej świadomości coś się zalęgło, jakiś cień. Tu chodzi też o bezpieczeństwo Jeff. Da się go jakoś pozbyć? Albo okiełznać?

Pokemon mruży chwilę oczy i gładzi łapą swoje długie wąsy. -Każdy Mroczny ma w sobie Cień. Oni potrafią zapanować nad nim, jest źródłem ich siły. Tu Mrocznym zostałeś uczyniony wbrew sobie, dlatego tobie będzie dużo trudniej go okiełznać. To jest twój Cień, uosobienie zła które w tobie tkwi, w każdym z nas tkwi. Zarówno w ludziach jak i niektórych pokemonach.

-Kolejna tajemnica rozwiązana... Stąd to przeświadczenie o mrocznych pokemonach. Dziękuję... Rozumiesz, że to ważne... Gdyby mi się nie udało nad nim zapanować... Trzeba będzie coś ze mną zrobić. Możesz mi pomóc? Chociaż jakiś mroczny powinien chyba lepiej się orientować w temacie...

-Tak, nasz Mroczny brat który znajduje się pod twoją kontrolą powinien być bardziej pomocny. jeżeli jej życie będzie zagrożone zrobię co w mojej mocy. Przyjrzyj się jej dokładnie. wraca do balla.

-Jeszcze raz dziękuję.
Przyzywam Sneasela i wykładam mu sprawę.
-Sneasel... Jak zapanować nad cieniem, pomożesz mi chłopie?

Musisz znaleźć jakiś sposób, żeby się dogadać z Cieniem. Najłatwiej się dowiedzieć na czym mu zależy i wtedy pertraktować. Własną wolą nie będziesz wstanie go okiełznać, tak jak Mroczne pokemony.

-Ale skurczybykowi zależy, żeby mnie dręczyć...

Może nie tylko? A co jeśli to tylko pozór? Bo przecież nie próbowałeś się z nim dogadać wcześniej...

-Dzięki... Posiedzisz tu chwilę ze mną? Spróbuje...
Siadam sobie i zamykam oczy.
-Hej! Cząstko mej świadomości, Cieniu...

Bardzo długo nic się nie dzieje, chcesz iść do hotelu. Niebo zasnuwają neinaturalnie czarne i gęste chmury, zerwał sie potężny wiatr który zdmuchnął wszystkie liście z dzer i kzrewów oraz całą trawę. Stoisz sam pośrodku martwej pustki. -Słucham...?

-Porozmawiamy w końcu jak należy? Zapytam cie jeszcze raz - czego ty właściwie chcesz? Bo to dręczenie coraz mniej się trzyma całości... Wiem już kim jesteś. Ale jeśli doprowadzisz mnie na sam skraj to przecież znikniesz wraz z moją śmiercią, czyż nie?

-Oczywiście, że nie zniknę! Z prostej przyczyny, ja Ci nie dam umrzeć... Będę Ci dręczył przez wieczność, a kiedy twoje słabe i wątłe ludzkie ciało się rozsypię, będę dręczył twoja duszę na wieki... Chcę tylko twojego cierpienia, bólu psychicznego i fizycznego... Ale chcesz się dogadać czyż nie? Ofiara z krwi za tydzień spokoju. na jego obliczę wpełzł bardzo nieprzyjemny uśmiech.

-Bądź poważny.. Stawiaj realne warunki. Równie dobrze Alakazam może wyrwać cie z mojej duszy, nawet jeśli miała by się rozpaść. Znasz mnie... Bardziej zależy mi na niej niż na sobie. Jestem Mrocznym... Ty Mrocznym fragmentem mnie. Ale przecież mój mrok to nie chęć mordu... No i jeszcze kwestia tej siły, której masz być rzekomym źródłem... Powtórzę - proszę realne warunki.

Wybucha szaleńczym śmiechem. -Ty mnie słuchasz czy słyszysz?! Przeanalizuj sobie to co Ci powiedziałem. Chyba, ze jesteś znacznie głupszy niż przypuszczałem, więc powiem to tak żeby twój mały, żałosny, ludzki móżdżek zrozumiał. Za tydzień spokoju czyli siedem dni i nocy bez moich machlojek żądam od CIEBIE ofiary z krwi. Jeżeli chcesz, żebym uczynił coś ponad to... Cóż cena zależy od pracy...

-Ile tego chcesz?

-Mi chodzi o ból jaki sobie zadasz, nie ważna jest ilość...Powiedzmy raz w tygodniu pobawisz się żyletką... Jak wymyślę coś innego co mnie zadowoli dam Ci znać, radzę zacząć od razu... długim i obleśnym jęzorem oblizuje się.

-No to mam propozycję... Uczyń ze mnie prawdziwego pokemona. Wiesz... Walki i cała reszta. Będziesz mógł popatrzeć jak ostry liść mnie harata albo jak rażą mnie pioruny... Cała gama obrażeń i różnych doznań... Raz na jakiś czas walka. Pokaz tortur...

-Hmmmm kuszące... Niestety zrobienie z Ciebie istoty innej niż ta którą się narodziłeś dalece wykracza poza moje zdolności... Niemniej zawsze możesz po prostu sprowokować jakieś dzikiego pokemona do ataku na siebie... Och! Jakże smutna będzie Jeff kiedy to zobaczy... teleportuje się za twoje plecy i oblizuje Cię długim, mokrym i zimnym językiem. -Więc jak? Za taki pokaz może nawet dam Ci niewielkie możliwości obrony...

[i]-Zgoda... Walka za spokój. Dasz mi coś czym mogę... Nie stracić życia i się obronić. Walczę, obrywam i mam spokój na jakiś czas.[/b]

Uśmiech na jego pysku powiększa się, szponiasta łapą zrywa skórę z twojej prawej ręki i wnika w nią. Choć jest to sen, ból jest jak najbardziej prawdziwy. Budzisz się z krzykiem i chwytasz za prawe ramię, piecze jakby Cię ktoś żywym ogniem przypalał.

-Liczę na owocną współpracę...
-Chodźmy Sneasel... Czas się kłaść.

Jeffu śpi zwinięta w kłębek. Kładziesz się więc obok niej. Kiedy się budzisz rano, Jeffu nie ma w łóżku. Jest przed ósma...

Wstaję i ogarniam się, ruszam szukać Jeff...

Jeffu siedzi w lobby z kawą i gazetą w ręce.

-Dzień dobry kochanie, co tam? Wcześnie dziś wstałaś...

-No tak jakoś... Kawy?

-Chętnie... Przynieść ci coś? Dziś lecimy do tej sali, nie?

-Nie jestem głodna. Aż tak Ci się spieszy? No dobra idziemy. odkłada gazetę i wstaje do wyjścia.

-Chciałaś się stąd zmywać, więc myślałem że będziesz chciała to załatwić od razu... Jak coś to mów śmiało... - ruszam za nią

Jeffu błądzi chwilę po mieście ale w końcu natrafiacie na salę. Drzwi są zamknięte na klucz, na nich wisi kartka. "Zamknięte aż do odwołania" -I co teraz?

-Gdzieś z boku powinno być wejście prywatne... Zadzwonimy czy też zapukamy. W końcu nie przyszliśmy tu walczyć...

Obchodzicie więc salę dookoła, znajdujecie drzwi dla obsługi sali. Stuku puki, drzwi się uchylają, w szparze widzisz trzy oczy, jedno pod drugim.
-Czego...
-...Tu...
-...Chcecie?

-Jesteśmy... Znaczy Jeff jest, znajomą Giovaniego. Chcemy o coś zapytać...

Drzwi zamykają się z hukiem, już macie odejść, kiedy trzy pary rąk was wciągają do środka. -No nie wierzę to wy. kwituje dziewczyna z czerwonych włosach.
-O co chciałaś spytać?
-Nie widzisz, że jesteśmy w żałobie?
Cała trójka ma na sobie czarne stroje, w kacie widzisz portret młodego mężczyzny, w sile wieku, zapewne Giovnaiego, są też zapalone świece i kadzidła.

-Przepraszamy za najście... Jednak Jeff również straciła kogoś ważnego po jego śmierci. Nie zabawimy długo... Chcemy dokończyć jedną ze spraw, którą zaczął. Mam nadzieję, że rozumiecie... Czy wspominał wam kiedyś o świątyni i księdze? Albo czy wśród jego rzeczy była taka księga. - pokazuję rozmiarowo - Stara i zapisana w dziwnym języku?

Jeffu wydaje się niezbyt wzruszona. -Właściwie to nie... Ale mamy coś dla Jeffu, chodzi o... O testament... mężczyzna w niebieskich włosach wyciąga list i wręcza go Jeffu.
-Z nia naepwno wszystko w porządku? pyta Cię szeptem kot.

-Nie do końca... Ciężkie dni. - odpowiadam szeptem

-Nie sądzę... odpowiada kot i gdzieś znika. Jeffu bez słowa zagłębia się w lekturę.

-A co sądzisz? - pytam jeśli się nawinie
Czekam aż Jeff skończy... Co powie?

-Więc to tak... Dobra Iblis, idziemy, już wiem gdzie szukać księgi. rzuca bez namiętnie i emocji, rusza w stronę wyjścia. Były zespół R jest dość zdziwiony jej zachowaniem.

-Meowth? Ty coś wiesz? - pytam przed wyjściem

Meowth się czai i nagle wyskakuje na Jeffu i... Łaskocze ją, Jeffu oczywiście wybucha śmiechem jednak po chwili jej głos zaczyna się deformować, podobnie jak jej ciało. Po chwili przed sobą widzisz różowego śmiejącego się glutka. -Aha! Wiedziałem, że coś jest nie tak!

-Co tu kurwa jest grane! Gdzie jest Jeff!?

-Ty go lepiej łap! glutek zaiwanił list od Giovaniego, zmienił się w poke ptaka i wylatuje przez okno.

Epicko rzucam się na niego i chwytam po czym przygważdżam całym ciałem.
-Tak się nie bawimy kolego...

Glutek rośnie i zmienia się w dużego szarego pokemona, wierzga i próbuje Cię zrzucić.

-Jak to obezwładnić!? Jakiś wynalazek macie? - krzyczę oplatając stwora swoimi kończynami
Nie jestem pewien czy "strzał w potylicę" coś da...

-Te dwie niecnoty...
-To kłopoty!
Nie masz pojęcia skąd ale wyciągają coś jakby bazooki i strzelają siecią w was. Zostajesz porażony prądem ale glutek wraca do swojej formy.

-Dzięki... - zgarniamy glutka - Dobra... To teraz nam ładnie wyśpiewasz wszystko.
Zgarniam balle Jeff i list. Czytam go przy okazji...
-Gdzie jest Jeff i co się stało?

-Wybacz młody, że też Ci się dostało, musieliśmy działać szybko... kobieta pomaga Ci wstać. Glutek odmawia współpracy. Meowth straszy go szponami, jednak niewiele to skutkuje.

-Nic się nie stało... Dziękuję wam... A ty kolego. - mówię do glutka - Masz wybór. Albo mówisz od razu albo cie najpierw spiorę. Spójrz mi w oczy... Porwaliście mi dziewczynę. Zrobię wszystko by ją odzyskać. Jak to nie poskutkuje to zawsze mamy kolegę Alakazama, który wyrwie te informację z twojego umysłu.

Glutek się trzęsie i coś odpowiada. -Mówi, ze i tak zawiódł Wielkiego Mistrza, że nie odzyskał księgi, którą skradziono lata temu... O co mu chodzi? Meowth patrzy na Ciebie pytająco.

-Chodzi o księgę, którą miał Giovanni. Zabrał ją ze świątyni, którą odwiedziliśmy z Jeff. Mamy już trzy takie... Mistrz był Strażnikiem, tak mały? Gdzie ją trzymacie?

Kręci przecząco główką i dalej coś mówi. -Wielki Mistrz nie był Strażnikiem,  jednak człowiek odebrał mu księgę, postępem. Nie powie gdzie ona jest. Kiedy widzieliście się ostatni raz?

-Musiało się to stać, gdy poszła pertraktować z pokemonami i ludźmi od wycinki. Wiecie, nowe tereny pod miasto... Szlak! Jaki ja głupi jestem... Tłumaczyłem to sobie, że to może hormony... Dobra, nie chcesz gadać twoja sprawa. Wzywam Alakazama.

-Więc pewnie jest gdzieś w głębi lasu. Kiedy to było? Musimy się pospieszyć. kobieta i mężczyzna znikają na chwilę i wracają gotowi do drogi.

-Dobrzy z was ludzie... Dziękuję. Aby tylko jakoś tego tu zatrzymać coby nie powiadomił swoich. - ruszamy

-O to się nie martw. wkładają go do zamykanego akwarium. -Stara klatka na Pikachu... Ach stare dobre czasy... stoją tak, trzymają się za ręce i ze łzami w oczach zbiera im się wspominki...

-Opowiecie mi po drodze? Już coś kiedyś o tym słyszałem...

Ruszacie więc do lasu szukać Jeffu. -Cóż a co tu dużo mówić... Jesteśmy... Byliśmy w zespole R. Giovani był naszym ukochanym szefem... Za młodu łapaliśmy różne pokemony. Narobiliśmy dużo złego, dlatego staramy się to teraz naprawić.

Staram się względnie odtworzyć możliwe miejsce... Szła do ludzi od wycinki, też powinniśmy iść w tamtą stronę.
-Macie jakiegoś pokemona z dobrym węchem?
Sprawdzam pas Jeff... Jakie są balle, jak oznaczone? Może ona ma opowiedniego pokemona?

Balle nie są oznaczone. -Cóż pomyślmy... mamy Woobata, Frillish i Pumpkaboo... mówi kobieta.
-Oraz Amoongussa i Yamaska... No i Meowth... odzywa się mężczyzna.
-Czyli nie mamy pokemonów tropiących... wzdycha Mewoth.

-Możemy spróbować z jednym z jej pokemonów...
Próbuję jakoś się połapać i wybrać Cranidos.
-Hej mały. Potrzebujemy twojej pomocy. - mówię jeśli mi się uda - Możesz wywęszyć Jeff?

Nie masz pojęcia który jest który więc wyrzucasz wszystkie. Aggron, Alex i Alakazam z nieukrywana niechęcią patrzą na zespół R, zwłaszcza Alex. Zespół R trzęsie się na ich widok. Widzisz też małego, zielonego pokemona, przypominającego dinozaura, wygląda na obrażonego. Cranidos zaczął fenszyć i iść w las.

-Przepraszam was... Są kłopoty, oni nam pomagają. Spokojnie.
Wracam resztę pokemonów do balli starając się zapamiętać gdzie jest który. Ruszamy za dinozaurem.

Długa za nim idziecie, bardzo głęboko w las, który stawał się coraz ciemniejszy i mroczny, na drzewach sporadycznie dostrzegasz dobrze Ci znane symbole kultu pokemonów, Cranidos w pewnym momencie się gubi i nie wie gdzie iść. Za dużo zapachów, które nawet wy możecie wyczuć. Dym, kadzidła i spalenizna, dodatkowo wyczuwasz metaliczny zapach krwi.l

-Radzę przygotować się na ciężką przeprawę...
Wypuszczam Sneasela... Chcę zakraść się bliżej. Daję im znać żeby też postarali się być cicho...

Idziecie więc dalej w głąb, widzisz zaskakująco dobrze. -Tym razem nieco Ci pomogę, za darmo... świat staje się szary, ale dużo jaśniejszy, daleko przed sobą widzisz kilka czerwonych plam, które się poruszają. Kiedy patrzysz na resztę ekipy, oprócz niewyraźnych konturów widzisz te same plamy. -Dobrze się czujesz młody? pyta kobieta.

-Powiedzmy... Jak może czuć się osoba, która zawarła pakt z demonem.
Opisuję im gdzie są potencjalni przeciwnicy, staram się wypatrzeć gdzie może być Jeff.
-Postaram się nie być ci dłużny... Jakieś mordobicie może się napatoczyć.

-Co?
Jedna z plam się nie rusza. W sumie plam jest trzynaście.
-Więc jaki masz plan młody? pyta James.

-Już przedstawiam...
Wypuszczam Alakazama i daję mu ball z Alex. W kilku słowach wyjaśniam gdzie jest wróg i Jeff.
-Pójdziecie z Alakzamem. I wyciągniecie Jeff. Gdyby nie mogła iść macie Alex, która ją poniesie. Ogłuszycie dwójkę strażników i uwolnicie ją. Ja w tym czasie zrobię dywersję. Pójdę od przeciwnej strony... Może uda mi się kogoś najpierw odciągnąć i unieszkodliwić... Jeśli dacie radę dajcie mi znać. Co myślicie?

-Tylko jedno pytanie... Ja my mamy się przedrzeć na drugą stronę nie zauważeni? Wszędzie są krzaki, narobimy hałasu.

-Eh.. Kiepsko ze skradaniem? Wezmę Agrona i przejdę na swoją pozycję. Jak zacznie ryczeć to nie powinni was usłyszeć. Mylę się?
Skradam się więc na moje lewo, w jakieś odległości od obozu. Wypuszczam wtedy Agrona i proszę go by zaryczał długo i mocno. Obserwuję przy tym ruch kultystów i Zespołu R.
Jeśli w moją stronę wyjdzie 2-3 schowam Agrona i zaczaję się by ich ogłuszyć. Jeśli wyjdą ze swoimi pokemonami, schowam Agrona i zakradnę się trochę dalej by powtórzyć manewr. Zostawię wtedy przy Agronie Sneasela i Buizela. Niech zajmą się pokemonami kultystów. Ja zaś zajdę ich z flanki i postaram się z zaskoczenia ich ogłuszyć.

Najpierw wychodzi czterech, od razu wypuszczają pokemony, wyglądają na silne, jednak jeszcze Cię nie dostrzegli. Ogólnie plan wychodzi. Pozostałe kropki zajmują się swoimi sprawami, widzisz też, ze zespół R jest blisko Jeffu.

Wycofuję więc pokeomny. Skradam się więc nieco bliżej, tak jak poprzednio. Znów wypuszczam Agrona, i patrzę kogo da się odciągnąć... Jeśli nie dają się na to nabrać przekradam się dalej i każe Agronowi ryczeć. Sam przekradam się za szałasy i wypuszczam Charmandera. Proszę ją o podpalenie dwóch porządnych kawałków drewna i rzucam je w szałasy licząc, że da się je podpalić.

Kultyści wychodzą z namiotów jednak nie dają się odciągnąć, wypuszczają pokemony. Są bardzo czujni i patrolują okolicę. Nagle podnosi się alarm, Jeffu zniknęła, strażnicy leżą nieprzytomni. Twoja magiczna wizja rozprasza się, widzisz normalnie. -A teraz czekam na przedstawienie...

[i]-Dwóch... Trzech, spoko. Wziąłbym na klatę... Ale teraz to samobójstwo! Dotrzymam umowy... O to się nie bój.[/b]
Na wszelki wypadek i tak podpalam im szałasy(odwróci to uwagę) i ostrożnie wycofuję się. Zgarniam Agrona i ruszam do Jeff i reszty.

-Oby...
Wszyscy jadą na grzbiecie Alex. -Nie możemy tak zostawić tego ognia! Las spłonie. Musimy walczyć, obezwładnić ich i zgasić ogień. Tak w ogóle trochę Ci zajęła ta misja ratunkowa... Jeffu burczy ale cieszy się na twój widok.

-Przepraszam cie... Jak się trzymasz? - oddaję jej balle - Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że ci idioci nie zgaszą ognia? Powinien to być ich priorytet. - wzdycham

-Nie do końca, później Ci wyjaśnię. Przygotujcie się. Jeffu wyrzuca wszystkie swoje pokemony, podobnie jak zespół R, Meowth chowa się za nimi. Kultyści dopadają was. -Mamy przewagę liczebną. Alex i Aggron zajmijcie się Rhydonem i Onixem, niech Pumpkaboo, Tytan i Yamask im pomogą. Charmander niech atakuje Beedrille, Woobat i Buziel pomóżcie jej. Alakazam, Frillish, Piakchu i Kabuto zajmijcie się Nidokingiem i Nidoqueen. Sneasel, Skorupi, Amoonguss, Cranidos wy bierzecie Raichu.

Wypuszczam swoje pokemony i proszę je by robiły co mówi Jeff. Interweniować będę jeśli będą potrzebować pomocy czy wskazówek.
-Jeff... Wybacz mi to co teraz zrobię, ale skoro zagrożony jest las to musimy się pośpieszyć.
Biegnę po łuku by ominąć pole walk, chwytam po drodze jakiś kij i biegnę na kultystów. Pierwszego powinienem zdjąć natychmiast, jednym uderzeniem. Ich pokemony są w końcu zajęte... Na następnych rzucam się ostrożniej. W zależności jak będą reagować. Jeśli spróbują mnie otoczyć zacznę iść po łuku w stronę przeciwną do poków. Złapię drugiego kultystę i założę mu dźwignię, przyjmę jednocześnie cios od następnego by jego impet pomógł mi powalić pochwyconego. Zacznę spłacać dług wobec cienia... Gdy tamten będzie już leżał kopnę kolejnego po odsunąć by odzyskać przestrzeń... Staram się ich kolejno obezwładnić...

Udaje Ci się ich powali i zebrać kilka siniaków :v biegniesz dalej gasić ogień, nie masz za bardzo pomysłu, nagle czujesz znajome pozytywne wibracje na plecach...

Oglądam się na plecy...
-Co jest...
Rozglądam się za czymś... Powinni mieć wodę.

I widzisz na plecach swój wdzięczny i oddany naramiennik...

-Kabuto! Całe szczęście! Pomóż mi, użyj wodnego działka!
Stawiam Kabuto i sam chwytam się za gaszenie. Czy to piachem czy to wiadrem z ich wodą...

Kabuto pryska wodą, ty latasz z piachem. Z jednego z namiotów słyszysz piszczenie i wołania jakiegoś pokemona.

-Kabuto! Skieruj strumień tam! - wskazuję na namiot
Przebiegam przez strumień wody - powinno to zmniejszyć ryzyko spłonięcia. Do namiotu wchodzę nisko i rozglądam się za pokemonem.

Mała ptaszyna, jakby z metalu i z czerwonym brzuchem, siedzi w klatce i panikuje.

Skoro nie dam rady jej otworzyć, jak wnioskuję, chwytam samą klatkę z pokemonem. Możliwe że jest gorąca, więc chwytam ją przez materiał.
-Trzymaj się mały! Będzie dobrze!
Staram się wydostać z namiotu i odstawić klatkę w bezpieczne miejsce... Biorę się za dalsze gaszenie pożaru.

Witamy obserwatorów, może się ujawnicie? ;)

Parzysz sobie dłonie mimo materiału i to dość boleśnie. Odstawiasz klatkę i gasisz ogień dalej, choć wiele już nie zostało, do gaszenia.

Dogaszam co zostało i siadam na chwilę...
-Dzięki ci Kabuto za pomoc...
Głaszczę ją, choć chwilę ze względu na poparzenia.
-I jak? Zadowolony?
-Czekaj mały... Za chwilę cie uwolnię...
Ruszam do zgliszczy szałasu, w którym był pokemon. Może uda mi się znaleźć klucz.

-Trochę na pewno... głos się śmieje.
Ręce mocno bolą i robią się bąble. Kabuto przeszukuje zgliszcza i znajduje kluczyk. Odgłosy walki ucichły, po chwili z lasu wyłania się cala ekipa. -I jak? pyta Jeffu.

-Wszystko bezpiecznie... Nawet kogoś znaleźliźmy. A jak u was?
Otwieram klatkę.
-Spokojnie mały... Już ci nic nie grozi.